Nacontrole en uitslag

Uiteraard eerst een sanitaire stop en daarna richting de wachtkamer no. 76. Hier zaten al diverse koppels en een man alleen. We namen plaats op de bank tegen de muur. Tegenover mij een mevrouw met een plattegrondje naast haar op de bank. Ik herkende deze gelijk. Deze had ik ook gehad toen ik mijn eerste afspraak had in het ziekenhuis voor een mammografie en echo en biopt. Na deze afdeling kreeg ik ook een plattegrond en mocht ik door naar de mammapoli. Mijn gedachten gaan weer even terug naar die ene dag. Gek hoe ik de kleine details zie en ze ook invul voor de ander. Aan de grote tafel zie ik dat er een andere puzzel ligt op de tafel en volgens mij staan er meer kerstversieringen op de tafels dan de laatste keer dat we hier waren. Ook valt me nu voor het eerst het rek met folders op. Straks maar even kijken als we terug komen van de chirurg (uiteraard vergeten).                                                                                                                                                                                 

Een oudere dame aan de grote tafel buigt zich over de puzzel terwijl manlief scrolt op zijn telefoon. Een ander koppel leest beide uit 1 van de weinig tijdschriften die er zijn. De man die alleen is, is bezig op zijn telefoon en schrijft wat op een klein notitieblokje. Het valt mij op dat ik een ieder observeer en mij afvraag wat een ieder hier doet. Wat doet deze man hier alleen? Ik ben benieuwd naar zijn verhaal echter merk ik dat ik ook naar het verhaal benieuwd ben van die andere vrouwen die hier zijn. Wat zou ik ze graag op schrijven. Hun verhaal, hun gedachten, hun gevoelens, hun traject. Gewoon om ze te delen met anderen die daar zoveel aan kunnen hebben. Maar ook omdat het volgens mij helpt om te delen. Ik bemerk namelijk dat het mijzelf helpt in dit traject; de verhalen van anderen, de vragen van anderen, het verdriet van anderen, de boosheid van anderen. Het geeft mij herkenning, ik voel mij niet alleen, ik voel mij begrepen, ik ………..Daarnaast lees ik ook dat het lotgenoten helpt om elkaar op platforms op te zoeken en herkenning te vinden.                                                                                                                                                                                                                                                              

Maar goed ik dwaal af terug naar mijzelf daar in die wachtkamer no 76. Terug naar mijn eigen gevoel, naar mijn eigen verhaal. Naarmate de klok verder zijn minuten wegtikt en half 11 in zicht komt nemen de zenuwen het over. Ik wil kijken of mijn telefoon uit staat maar zit dan alweer doelloos te scrollen op mijn telefoon waarbij tot 2x toe er herrie uitkomt terwijl mijn geluid toch echt op zacht staat. “Zucht kappen hiermee Daan”, denk ik en ik berg mijn telefoon op. Mijn ademhaling zit hoog en is gejaagd. Ik probeer een blok ademhaling maar wordt weer afgeleid omdat er iemand opgehaald wordt uit de wachtkamer. Zucht dit gaat lang duren en dat klopt want de chirurg loopt kennelijk uit vandaag rond 10 over half 11 zijn we aan de beurt.                                                                                                                                                                                               

Zenuwachtig lopen we die kant op en na een kort hoe gaat het start ze met de uitslag. En ja deze had ik al gelezen mensen in mijn dossier maar daar kon ik echt niks van maken en heb dus niet meer gekeken. De korte versie is dat er in de klier cellen gevonden zijn. Dat het een hormoongevoelige tumor is. Qua behandeling krijg ik bestralingen van de borst + oksel en krijg ik hormoontherapie voor de komende 5 jaar. Eigenlijk zouden ze het anti-hormoontherapie moeten noemen want dat is het eigenlijk. Zodra bekend is welke hormoon therapie ik ga krijgen zal ik er meer over vertellen.  Verder sta ik de komende 5 jaar onder controle.                                                                                                                                                                                                                              

Tsja en hoe moet je je dan voelen als je zo iets hoort; geen idee. Moet ik blij zijn omdat ik geen chemo hoef, moet ik huilen, moet ik ………. Ik heb daadwerkelijk geen idee en laat alles over mij heen komen. Het voelt alsof ik niet echt aanwezig ben en iemand in de verte hoort praten tegen mij. Het zal wel tijd nodig hebben om in te dalen en eigenlijk weet ik ook niet wat de impact gaat zijn van de bestraling en hormoontherapie.                                                                                                                                                                                                                                                       

Ik heb er genoeg over gelezen hoor over de bestraling en de hormoontherapie, echter kort samen gevat heeft de een wel last en de andere nauwelijks last. Het is maar net hoe je lichaam reageert.  Er is eigenlijk niet goed een peil op te trekken en dat maakt dat het mij ook maar weer eens duidelijk wordt dat de ene borstkanker de andere niet is.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Wat mij langzamerhand wel duidelijk wordt is dat ik een soort van murw geslagen ben keer op keer. Ik reageer als een soort van geprogrammeerde robot en doorloop zo het hele gesprek en de uren daarna. Ik kan niet anders. Ik voel aan mijn lichaam en hoofd wel dat deze uitgeput zijn van de afgelopen uren en dat ik wat kribbiger wordt maar emoties, huilen, boos zijn, niks van dit alles?!                                                                                                                                                                                                                                                  En helemaal vreemd is deze reactie mij ook niet hoor. Ik herken het uit duizenden. Ik denk dat ik mijzelf er een soort van mee bescherm, een hoge muur op trek en nu doe alsof ik heel sterk ben, alsof het wel meevalt allemaal. Al jarenlang doe ik dit, als van kinds af aan heb ik mijzelf dit aangeleerd. Niemand kan mij zo echt raken en/of zien als ik wel geraakt ben.                                                                                                               

Anderzijds lees ik het ook veel bij lotgenoten; de verslagenheid, het murwe gevoel, de emotie wegstoppen, doorgaan tot ….., de emotie buiten de deur laten, etc. Daardoor vallen ook veel lotgenoten na de behandelingen in een gat; vaak komt dan het moment van het mogen/kunnen toelaten van de emoties en alles wat er op je pad de revue gepasseerd heeft. Echter de wereld om je heen verwacht dan, omdat alles voorbij is, dat je je oude leventje weer oppakt en doorgaat waar je gebleven was voordat je borstkanker kreeg. Toen ik hierover las, dacht ik dat wil ik niet. Ik wil kunnen huilen, janken, schreeuwen echter ervaar ik nu dat dit niet zo makkelijk is als het lijkt.                                                                                                                                                                                                                                                                                      Maar goed terug naar de arts. Nadat ze had aangegeven wat de behandeling ging worden en vermeld had dat verdere afspraken hierover nog volgen mocht ik mij weer eens ontkleden. Ze haalde de pleister eraf en vond het er goed uitzien en vroeg of ik nog veel last had. Hierop antwoorde ik dat ik vooral in de ochtend en avond het gevoel heb dat er een verdikking onder mijn arm en borst zit, gaf ze aan dat dit kan kloppen en vocht is. Op zich is dat normaal. Ik moet het goed in de gaten houden en blijven aangeven bij de regie verpleegkundige. Zo nodig kan er dan een oedeem therapeut in gezet worden. Voor de bestraling maakt deze vocht ophoping niet uit. Ik mocht mij weer aankleden en terwijl ik dit deed, tikte zij het een ander in haar computer. Na een tijdje was ze klaar en vroeg ze of we nog vragen hadden. Eh nee die hadden we niet en toen stonden we weer buiten.                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Nog geen kwartier later liepen we weer richting uitgang. In ieder geval een stuk lichter qua zenuwen en een stuk zwaarder omdat we er nog niet waren wat behandeling betreft. En ja wat zeg je dan tegen elkaar. Ik kan je zeggen dat bij ons dat niet veel was. Een zoen en volgens mij niet meer dan dat. Eenmaal buiten voelde de buitenlucht en zon anders aan dan toen we naar de ingang van het ziekenhuis liepen.                                                                                                                                                                                                              In de auto maak ik de app voor de familie en thuis bel ik mijn ouders. Eigenlijk heb ik behoefte om mijzelf op te sluiten in een kamertje en even alleen te zijn met mijn gedachten, mijn emoties, mijn eigen ik echter blijf ik beneden en maak ik een begin met dit blog. Ik weet immers dat schrijven mij helpt om mijn hoofd leeg te maken, om inzicht te krijgen en emoties te voelen. En wat dat laatste betreft kan ik je zeggen dat ze er zijn; diep van binnen achter een deurtje. Ze wachten op het moment dat de deur open gaat. Geen idee wanneer dit is en wie deze deur open gaat doen. Voor nu is het even dit wat het is en weet ik dat forceren geen zin heeft en ik uiteindelijk zelf de deur zal open moeten doen.