Discipline, Daadkracht, Doorzettingsvermogen, hard werken, gezond eten, regelmatig en veel bewegen (lees minimaal 7000 stappen per dag) het is er allemaal maar o wat is dit, de tijd na je kankerbehandeling, pittig en zwaar. Het klopt precies wat ik gelezen heb in de boeken, op blogs en social media; het zwarte gat is er nadat je kankerbehandelingen afgelopen zijn in het ziekenhuis. Voor mij is er nu alleen nog (nou ja alleen nog) de nabehandeling met de hormoontherapie voor de komende 5 jaar.
Aan het begin en tijdens mijn traject stond het huis vol met bloemen en kaartjes en aan berichtjes hadden we ook zeker geen gebrek. Super lief allemaal en heel dankbaar daarvoor. Echter wat had ik nu graag die bloemen en kaartjes gewild. Ik had er nu veel meer oog voor gehad dan toen en veel meer van kunnen genieten. Tijdens mijn traject zat ik alleen maar in overlevingsstand en was dat waar al mijn energie naar toe ging.
Het nu stil en kaal in huis en regelmatig overvalt mij het eenzame en verdrietige gevoel. De berichtjes zijn er nog wel hoor maar echt wel minder frequent dan tijdens mijn traject. En he het is nu echt niet mijn bedoeling om hier zielig te zitten doen en/of jouw een schuldgevoel te geven. Echter zoals jullie weten ben ik graag eerlijk en deel ik nu mijn gedachten en gevoelens met jullie ook in de hoop dat er iemand is die dit leest en herkenning heeft op datgene wat ik schrijf. Of iemand die dit leest en denkt he dat ga ik anders doen bij mijn vriendin/collega/familielid. Ik ga juist ervoor zorgen dat ik na het behandeltraject er ook ben.
Het valt mij gewoon op dat de wereld om mij heen gewoon doorgaat daar waar ze gebleven zijn. En dat is ook logisch hoor maar er zijn ook veel mensen die dat van mij verwachten en dat lukt mij gewoon nog niet. Ik sta nog een soort van stil met een lijf in overlevingsstand. Ik zit gewoon te wachten op de volgende uitslag, de volgende afspraak, de volgende behandeling. Ik heb de uitknop nog niet gevonden. Ik doe heel mijn hard best en waarschijnlijk ligt daar ook de key; ik doe teveel mijn best om uit de overlevingsstand te komen echter doe ik niet de juiste dingen daarvoor.
Kortom ik ben zoekende en probeer elke dag opnieuw het er laten zijn, het gevoel dat het oké is om even niet oké te zijn. Dat het oké is dat iets even niet lukt. Dat het oké is om doelloos op de bank te zitten. Dat het oké is blij te zijn. Dat het oké is verdrietig te zijn. Ik probeer het er allemaal te laten zijn.
Trots ben ik wel op het feit dat het mij lukt om met doorzettingsvermogen, daadkracht en discipline elke dag die loopband op te gaan. Hoe rot ik ook geslapen hebt, hoe moe en zeer mijn spieren en gewrichten ook doen. De voldoening als ik klaar ben is groot! Zo ook als ik zie dat de eerste kilo's op de weegschaal er nu af blijven. Ik moet er echt heel hard mijn best voor doen maar heb het er voor over. Mogelijk zijn deze twee dingen voor nu al voldoende; gezond eten en bewegen en moet ik tevreden hier mee zijn. Geen idee ik voel wel aan mijzelf dat ik meer wil maar waar te beginnen daar heb ik even geen idee bij. Mogelijk jij wel en heb jij de gouden tip voor mij!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi hoi, hier een medestrijdster van 54, en vorig jaar september ook bb operatie gehad en in oktober de bestralingen. Ja dat zwarte gat ken ik daarna, helemaal omdat ook mijn schoonmoeder ook nog aan kanker overleed….
Zelf heb ik baat gehad aan de app : op adem na borstkanker. Is een zelf hulp traject van 3 maand. Helpt verwerken, en vooruitzien, en terug kijken….
Via gratis app te goed van kanker.nl heb ik dit traject opgestart. En zag en las veel herkenning, en ik kreeg tips.
Wellicht helpt het jouw ook. Kost je ongeveer een uurtje in de week.
Oh, en dat moe zijn is heel normaal. Wel jammer dat je omgeving dit zich wellicht niet realiseert, want je bent immers “ on the way”….
Dan is steun, kaartje , bloemen echt fijn.
Hoop dat je iets hebt aan dit berichtje, Je kan dit, en je bent niet alleen…
Veel liefs en kracht toegewenst, Grieta