Als woensdag 13 november om 17.01 uur mijn telefoon gaat en ik het nummer van de huisarts in mijn telefoonscherm ziet staan, gaan mijn alarmbellen meteen af. Vorige week heb ik meegedaan met het bevolkingsonderzoek borstkanker. Het zal toch niet…….
Nog geen 1 minuut later ben ik een hoop info, die ik merendeels nu al kwijt ben, rijker. Wat ik onthouden heb is dat er een plek gezien is in mijn rechterborst in de categorie van BI-RADS 4 (deze term weet ik nu; ik verstond toen iets van 4 van de 5) en dat moet verder onderzocht worden. De assistente is heel rustig, ws. heeft ze dit al vaker gedaan, en ze vertelt mij dat ik naar de mamapoli van het Isala ga om daar verder onderzoek te krijgen. Ik krijg morgen een mail en daar staat het nummer in wat ik kan bellen voor een afspraak of ik lees in de brief dat ik gebeld word. De wachttijd is drie werkdagen dus begin volgende week verwacht zij dat ik aan de beurt ben. Dat is fijn denk ik dan hoef ik niet al te lang te wachten.
Terwijl ik naar buiten staar hoor ik haar praten echter gaat er van alles door mij heen. “Gaat het? Is schrikken he” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik geef aan dat het even veel is en ik al genoeg meegemaakt heb echter terwijl ik dit zeg denk ik waar slaat dit nu weer op. Ze heeft nog veel meer gezegd maar eerlijk gezegd ben ik het allemaal kwijt. Later met googlen kwam ik erachter dat ze bij 4 van de 5 dus BI-RADS 4 bedoelde. Uiteindelijk wenst ze mij sterkte en geeft ook nog aan dat vrijdag de brief van het bevolkingsonderzoek op de mat valt met de uitslag.
Ik hang op en de tranen biggelen over mijn wangen. Onbegrijpelijk, waarom, ik heb niks gevoeld? Heb ik dan wel goed gevoeld. En ja ik ben het een tijdje vergeten om mijzelf te controleren. Hoe kan dit nou? Zou het de medicatie zijn die dit veroorzaakt heeft? De hormonen en pleister hebben dit risico maar was maar nihil. Er gaat van alles door mij heen. Ik probeer me te vermanen want ik sta te koken en we moeten zo eten. Lo moet op tijd weg vanavond. Als ik nu alles los laat, stopt het huilen niet meer en daar hebben we op dit moment niks aan.
Ik raap mezelf bij elkaar en ga stoïcijns verder met koken. Als Lo beneden komt vertel ik hem het nieuws. We houden elkaar even vast maar dan wurm ik me los en zeg dat we moeten koken en niet vooruit moeten lopen op wat we nog niet weten. Altijd weer die beschermlaag om mij heen bouwen; niet te dicht bij die emotie komen. Het is een terugkerend patroon wat mij niet onbekend is.
We besluiten verder het niemand te vertellen omdat het alleen maar onrust kan geven bij de anderen die mogelijk niet nodig is…. .Geen idee waar we nu goed aan doen op dit moment.
Even later zie ik in mijn mailbox de mail van de huisarts deze besluit ik later op de avond open te maken.
Nu eerst eten, althans voor de mannen, voor mij niet want ik ben misselijk en krijg niks meer naar binnen van de spanning. Gelukkig eten de mannen lekker van het gemaakte brouwsel. Na de wandeling met de honden vertrekt Lo en besluit ik mijn hoofd leeg te schrijven. Daarna de mail te openen en wat te struinen op internet om te kijken wat voor info ik daar kan vinden.
Reactie plaatsen
Reacties