De mammapoli

Isala is een groot gekleurd ziekenhuis vanaf de buitenkant. Buiten hebben ze een grote parkeerplein. Uit eerdere ervaring weet ik dat het geen zin heeft om dicht bij de ingang te willen parkeren dus wijs manlief waar hij beste kan staan.

In stilte lopen we richting de hoofdingang waar ik mij binnen aanmeld bij 1 van de zuilen. Vervolgens volgen we de aangewezen route en hebben het over koetjes en kalfjes (denk aan wat een brede gangen met veel ruimte voor planten). We waren keurig op tijd op de afdeling radiologie van de mammapoli. In de wachtkamer zitten mensen 2 aan 2 man - vrouw en soms vrouw- vrouw. Er wordt niet hardop gesproken, eigenlijk weinig gesproken en soms wat gefluister. Verder zijn in de gang werklui bezig in het plafond wat de nodige prikkels geeft. Het is verder een saaie kille gang waar een ieder wacht op het openen van een deur en haar naam.

Gelukkig was ik snel aan de beurt. Ik mocht het hokje in en mijn bovenkleding uit doen en daarna doorlopen naar het martelwerktuig (jep zo noem ik de mammograaf). Vervolgens begint het bekende riedeltje; "doe maar een stapje naar voren zo ja, schouder naar beneden laten hangen, en ja dan de oor daar tegen aan. Daar komt de plaat hoor, ik schroef hem nu aan, nog een beetje, lukt het nog. Zo en nu draai ik hem nog wat vaster.''

Echt wat is dit apparaat toch een onmogelijk ding. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn linker borst geplet ligt onder de platen. Na deze foto begint alles weer van voor af aan voor de rechterborst. Daarna mag ik zijwaarts gaan staan en dan ''een beetje schuin indraaien. Ja, zo nee iets verder nu ietsje terug. Uw arm daar en de schouders weer laten hangen. Zo daar komt ie naar beneden hoor. Lukt het nog? Uw kin mag omhoog en schouders laten hangen.''

Ik denk jaaaaa schiet maar op nu dit voelt niet fijn. Vervolgens draait ze nog wat knoppen aan zodat de plaat nog steviger mijn borst plet en dan ligt hij keurig zegt ze. Nou, zo voelt het niet kan ik je zeggen. Ik ben blij als ik het hokje weer in mag om mij aan te kleden. Wie heeft dit apparaat ooit bedacht en is er nou niemand die iets vriendelijkers kan bedenken?? Uiteindelijk zijn van beide borsten twee foto's genomen en mag ik mij aankleden. In de spiegel van het omkleedhokje zie ik rode druk plekken op mijn borst. En bedankt denk ik.

In de wachtkamer mag ik wachten voor de echografie. Dit duurt wat langer voordat ik aan de beurt ben. Hetzelfde ritueel; hokje in, bovenkleding uit en dan mag ik gaan liggen met mijn rechterarm omhoog langs mijn hoofd. Over mijn andere borst ligt een witte ziekenhuishanddoek.

Vervolgens is ze langere tijd in stilte bezig met de echo over mijn borst heen. Ik ken een echo alleen maar van de tijd dat de oudste in mijn buik zat maar de zenuwen toen waren toch anders dan ik die nu voel in mijn lijf. Soms druk ze flink soms wat minder. Elk stukje wordt uitgebreid bekeken, althans dat denk ik, het voelt in ieder geval wel zo. Ook mijn oksel wordt uitgebreid meegenomen. Ik heb daadwerkelijk geen flauw idee hoe lang het duurde maar naar tig keer klikken (meet ze het op of zo?) is ze klaar en zegt ze dat ze iets gezien heeft maar met de radioloog wilt overleggen en weg zijn ze. Ja ze want er liep een doktersassistente mee die wilde weten hoe het werkte op de afdeling radiologie. Ach ja ik ben het gewend bij elk ziekenhuisbezoek heb ik hier zo'n beetje wel mee te maken. Nou ja ze moeten het ook leren denk ik meestal maar......

Maar goed daar lag ik dan op de behandeltafel met mijn ontblote bovenlijf oké wel met een witte ziekenhuishanddoek over mijn borsten te wachten totdat ze terug kwamen. Dit moment was ik echt vreselijk. Dat wachten in die stille ruimte daar alleen. Van alles ging er weer door mij heen en ik vind het ook wel bizar om zo in onwetendheid achter gelaten te worden met de mededeling dat ze even moet overleggen met de radioloog. En ja nu kan je denken je had je man toch mee kunnen nemen naar het onderzoek. Dat klopt maar goed manlief heeft het niet zo op naalden dus ik vond dat geen strak plan. 

Ik probeer rustig te blijven en staar naar het plafond en haal diep adem. 

Na een tijdje komen ze terug en vertelt de radiologe dat er een biopt genomen moet worden. Ik vertel dat ik clopidogrel (bloedverdunners) slik (ja ja dit had ik gelezen). "O" zegt ze "dan mag ik geen biopt doen ik ga weer even overleggen." Gelukkig is ze snel terug en geeft ze aan dat ze wel een biopt mag doen. Gelukkig maar. Ik vraag of ze manlief in willen lichten zodat hij begrijpt waarom het wat langer duurt. 

Daarna vraag ik of ik mag plassen, voordat het biopt genomen wordt, en gelukkig dit mag. Zou toch wat zijn als dit niet mag en je van schrik (als ze het biopt nemen) een natte broek over houdt.  In het omkleedhokje was een wc dus dat was dichtbij. Na de toilet ga ik weer liggen en is de arts inmiddels ook gearriveerd. Ze legt uit wat ze gaat doen en daarna mag ik op mijn zij gaan liggen.

Ik voel eerst de prik van de verdoving. Daarna voel ik dat er wat naar binnen gaat en vervolgens hoor je een soort van pang. Het apparaat neemt dan een stukje weefsel weg. Ze heeft dit vervolgens drie keer gedaan en de ene keer was het wat gevoeliger dan de andere keer moet ik zeggen.

Over het sneetje kreeg ik een tweetal hechtpleisters met daarover heen een grotere pleister. Het gaat wat beursig aanvoelen en mogelijk een grote blauwe plek/bloeduitstorting. Soms ontstaat er een ontsteking maar dat is maar zelden hoor. Daarnaast 24 uur lang graag droog houden dus douchen kan pas morgenmiddag. Kort maar krachtig vertelt de radiologe mij dit in een snel tempo. 

Tot slot vertelt ze dat ik nu overgedragen wordt aan de mamma poli en dat ik daar naar toe kan gaan. De assistente loopt met mij mee naar de balie waar ik een plattegrondje krijg met hoe ik naar de mamma poli moet lopen. Ze wenst mij sterkte en zegt me gedag. Ik denk nog hoezo sterkte we weten nu toch niks?!

Veel ziekenhuizen hebben een mammapoli. Dit is een speciale polikliniek voor borstkanker. Mamma is de Latijnse benaming voor borst. De mammapoli is de afdeling waar alle zorg rondom borstkanker plaatsvindt.

Terwijl manlief en ik de route volgen naar de Mammapoli vertel ik hem wat er plaats gevonden heeft. In de wachtkamer nemen we plaats en wachten we op onze beurt. Het is bijzonder om te zien hoe druk het hier is. Er staat een grote tafel met tijdschriften en op de tafel ligt een, nog niet af, Jan van Haasteren puzzel. Ik vraag me af wie er op zit te wachten om deze puzzel te maken. Maar goed er zijn stukjes neergelegd. Ik kijk de wachtkamer rond en zie een grote tafel met diverse stoelen eromheen en daarnaast is een zithoek met drie 2 persoonsbanken en een losse stoel. We ploffen neer op een lege 2 persoonsbank. Vervolgens komen al snel twee dames achter ons zitten.

Zij hebben het weel erg naar hun zin en kletsen er vrolijk op los achter ons. Pfff ik denk kan dat wat zachter wij hoeven niet allemaal mee te genieten. Ik bedenk me ook dat een ieder hier met zijn/haar verhaal zit en het mogelijk ook een coping voor hun van wat komen gaat. Ik besluit wel dat ik de volgende keer wat strategischer gaat zitten en er dan voor zorgt dat er niemand achter mij kan zitten. 

Voor de afleiding scroll ik doelloos door mijn telefoon. Verderop zit een stel te puzzelen mogelijk een betere manier voor afleiding. Tegenover zit een tel waarbij de vrouw verdrietig uit haar ogen kijkt en met haar ogen dicht haar hoofd op de schouder van haar man legt. Liefkozend aait hij haar over haar wang en terwijl hij dat doet merk ik dat een traan achter mijn ogen naar buiten wil floepen. Nee niet hier niet nu denk ik en ik adem zachtjes diep in en uit om die opkomende traan weg te laten gaan. Dit lukt gelukkig 

En dan zijn we rond half 12 opeens aan de beurt. De arts roept ons binnen en uiteraard heeft zij ook een assistente of ik het een probleem vind. "Nee hoor geen probleem" zeg ik. We gaan zitten en ze vraagt wat ik beneden gehoord heb. Ik zeg dat ze iets gezien hebben, een biopt genomen hebben en dat ik de rest hier hoor. Zij vertelt dat er inderdaad wat gevonden is wat zij een (verdenking op) maligne neoplasma van mamma noemen. Een andere naam voor ‘maligne neoplasma van mamma’ is borstkanker of kanker in borst; kwaadaardige tumor in de borst.

Het biopt moet verder uitwijzen hoe en wat. Ze laat zien wat er gevonden is en geeft ook aan dat het knap is dat dit gevonden is omdat het niet een standaard afwijking is. Als ze het aanwijst begrijp ik wat ze bedoelt al moet ik zeggen dat veel op elkaar lijkt. En wat mij betreft van alles een tumor zou kunnen zijn. 

Vervolgens wil ze nog lichamelijk onderzoek doen maar eerst maakt ze met een digitale camera een foto van de voor- en de zijkant van mijn borsten. Deze laat ze ook aan mij zien alsof het een vakantiekiek is die ze mij wilt laten zien. Mmmmm zie toch liever iets anders dan die hangende borsten.

Vervolgens mag ik gaan zitten op de behandeltafel en kijkt ze of ze op deze wijze afwijkingen ziet. Daarna mag ik gaan liggen en onderzoekt de assistente eerst mijn linkerborst. Ze kan dan voelen dat dit een totale andere structuur heeft dan de vorige patiënt. Die hingen meer dan de mijne (wauw ik krijg gewoon een compliment en heb toch geen hangers) en doordat ik wat dichter borstweefsel heb, voelt het ook anders aan. Ze worden in ieder geval grondig onderzocht! Daar kan ik nog wat van leren denk ik.

Daarna trekt de arts de pleister weg en voelt of ze wat kan voelen in mijn aangedane borst. Maar ze voelt niks en benoemt ook dat ze zag dat het diep lag en daardoor ook niet goed te voelen is. Gelukkig denk ik want dat ik is natuurlijk de eerste vraag die je krijgt; doe je geen zelfonderzoek! Nou ja dat doe ik dus wel echter dit had ik nooit kunnen voelen. Kijk maar de dokter zegt het nu zelf!

Na het onderzoek krijg ik weer een mooie pleister erop met nogmaals de note de wond 24 uur droog te houden. Daarna mag ik mij aankleden. Als ik eenmaal zit vertelt ze dat ze dat er tussen de middag overleg is en dan besproken wordt of ik een MRI nog moet krijgen eerst of niet. Ik denk oké word daar dan ook mijn foto's getoond in dat overleg? Raar idee hoor borsten vond ik voor kort iets intiems maar na al deze onderzoeken kijk ik daar echt anders tegen aan.  Maar goed terug naar de art zij vertelt mij dat ze mij vanmiddag terugbelt en dan laat weten of er een MRI gedaan moet worden of niet. Ik krijg dan ook de  datum door voor een vervolgafspraak. Daarna wenst ze ons sterkte en mogen we naar huis. 

Een beetje in de war gaan we richting auto. We weten eigenlijk nog niet veel meer. Nou ja oké het ziekenhuis heeft de plek ook gezien maar het wachten is echt op de uitslag van het biopt en dat kan echt wel een paar dagen duren. Zucht nog een week in spanning en onwetendheid. Het kan er nog wel bij....

In de middag word ik gebeld door de arts en zij vertelt dat we eerst de uitslag afwachten van het biopt. Maandag 2 december om 14 uur is mijn volgende afspraak bij de chirurg en dan horen we hoe en wat en de uitslag van de biopt. Ik kijk nog of ik in mijn dossier van het Isala meer info vindt maar zie niet meer staan dan: een (verdenking op) maligne neoplasma van mamma. Een andere naam voor ‘maligne neoplasma van mamma’ is borstkanker of kanker in borst; kwaadaardige tumor in de borst. We kunnen niet meer doen dan afwachten……

We besluiten de jongens nog niks te vertellen. Met deze info kunnen ze niet veel. We lichten wel onze ouders in waarbij ik merk dat er even een emotie bij mijzelf is. Maar ook deze keer adem ik ze weg. We weten nog niks dus waarom huilen denk ik.