Het wachten breekt me op. Vannacht weer een onrustige nacht, veel wakker enof dromen en bek af wakker. Daarnaast voel ik de spanning in mijn lijf; zere schouder en nek en zit mijn ademhaling snel hoog.
Mijn bloeduitstorting kleurt groen/geel reeds en als ik na mijn borst kijk dan denk ik daar zit iets in wat er niet hoort maar wat het is, is nog een groot raadsel. Toch bijzonder die medische wereld waarom bellen ze mij gewoon die uitslag niet door? Dat wachten levert zoveel stress op en kost me bergen met energie.
Tevens ben ik ook wat boos op mijn lichaam. Het voelt alsof het voor de tweede keer mij in de steek laat. Weer geen seintjes vooraf dat er iets mis is, iets niet klopt (voor degene die mijn verhaal nog niet kennen. Ik heb in november 2020 een beroerte gehad. Mijn reis hierover kun je lezen op https://bydaan.jouwweb.nl/blogs). Kortom mijn verdriet en de zenuwen nemen de overhand en daar moet ik mee dealen voor nu. Ik ben bang dat als ik mij volledig laat gaan niet meer stop met verdrietig zijn en huilen. Ik raap mijzelf dus weer bij elkaar en probeer wat van de dag te maken. Ik zoek afleiding in lezen, kerstfilms en tekenen. Als deze dag om is dan heb ik de zaterdag, zondag en maandagochtend nog te gaan. Maandagmiddag om 14 uur weet ik meer....... daar hou ik mij angstvallig maar aan vast.
Reactie plaatsen
Reacties