Zondag 1 december; nog 1 dag en dan weet ik hopelijk meer. Na een nacht vol dromen weer op tijd wakker. Rustig met een kop koffie wakker geworden en daarna de hardloopkleren aangetrokken. Het plan was om in het bos bij Nunspeet hard te gaan lopen. Manlief zijn route en ik het rondje dat ongeveer 6 km is.
De vorige keer na 5 km verder gelopen en nu zou ik kijken wat lukt. De training van Evy was 32 minuten lopen. Ik had best zin en ik voelde me oké om op pad te gaan maar eenmaal op pad was het zwaar. De zware rugzak met daarin de vraag “heb ik borstkanker of niet?!” droeg ik continue met mij mee en maakte dat mijn hoofd overuren maakte en zo nu en dan aan de haal ging met mij (lees tranen die over mijn wangen heen liepen, het woord ‘borstkanker’ dat maar door dreunde in mijn hoofd, scenario's wat als, etc.). Ondertussen deed ik hard mijn best om te blijven hard lopen maar op sommige momenten moest ik toch echt een stuk lopen om mijn hartslag weer wat naar beneden te krijgen en om op adem te komen. .
Echter ik heb wel weer even buiten gespeeld en in totaal 6km (Evy haar training stopte bij 3,7km en toen op mijn horloge verder gegaan) hardgelopen en ja zo noem ik het ook al wandel ik tussendoor. Klinkt lekkerder in mijn eigen oren! Eenmaal thuis gelijk gedoucht want ik heb het tegenwoordig snel koud en warm worden is dan echt wel een dingentje.
Na het ontbijt, meer een brunch eigenlijk gezien het tijdstip, sloeg de vermoeidheid toe. Pffff het knalde erin en het liefst had ik willen slapen maar goed ik ben bang dat als ik dat doe dan vannacht niet slaap. Dus toen manlief de boodschappen gedaan had, ben ik de tuinerwtensoep gaan koken en heb ik mijn havermelk gemaakt. Was effe een klusje maar het is gelukt. Dit alles onder het genot van een podcast van Merel Bultmann over Satisfyer schaamte. Heel fijn was het om naar haar te luisteren en mijn eigen @#$ even te vergeten zo.
Vandaag ook nog een lief apje van mijn ouders en ja het is daadwerkelijk zoals ze schrijven . Meestal vliegen de dagen om maar nu duren ze zoooooo lang. Echt bizar wat wachten met je doet, de energie, de spanning niet te doen! Maar goed we hebben geen keuze. Morgen rond dit tijdstip (14.48 uur is het nu) weten we meer hoop ik en ben ik benieuwd hoe ik er dan bij zit.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik had net dezelfde gedachten als jou, eerst was ik erg gerust na de biopsie, het zal geen kanker zijn, tot de borstkliniek belde om een keer kennis te maken met hen en de werking. Toen ben ik in tranen uitgebarsten. Gelukkig hebben wij zelf een camper en kon ik na de biopsie (ik wist 2 dagen erna dat het kanker was) nog tot de botscan even weg en dan verzet je uw zinnen.