Maandagochtend 2 december; vreselijk slecht geslapen, veel wakker, veel aan het woelen en het enige wat steeds door mijn hoofd spookte wat als ik borstkanker heb. In de ochtend nog even in slaap gevallen maar rond half 7 (normale tijdstip) toch echt wakker en besloten de dag op te starten. Met een baksteen in mijn maag, een brok in mijn keel en het lood in mijn benen begon ik aan deze dag.
De gehele ochtend ben ik zenuwachtig, niks geeft afleiding, de tranen zitten hoog maar ik hou ze in want ja wat weet ik nu eigenlijk op dit moment……Daarnaast ga ik mij er niet happier doorvoelen en zeker niet beter uitzien.
De tijd gaat tergend langzaam en ik zoek afleiding in het boodschappen doen, schrijven, en schilderen maar echt helpen doet het niet. Pfff waren we maar 3,5 uur verder dan wist ik meer…. Ik scroll nog wat doelloos op probeer mijzelf moed in te praten. Ik haal nog eens diep adem, zucht nog eens een paar keer diep en knuffel nog wat met Joep. En dan eindelijk is het zover dat we de auto in kunnen op weg naar de afspraak die mogelijk ons leven weer voor even op zijn kop gaat zetten…..
Reactie plaatsen
Reacties