Het is een veel gehoorde vraag momenteel en dat begrijp ik. Echter wat ik moet ik daar nu op zeggen. Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Soms lijkt het van de buitenkant of het er gewoon niet is. Soms is alles gewoon even niet oké. Ik probeer er dan het beste er van te maken, te genieten van elke dag die ik heb. Echter de slapeloze nachten maken het er niet makkelijker op. Mijn humeur daalt, ben sneller geïrriteerd en geprikkeld. Mijn hersenletsel helpt uiteraard ook niet bij dit alles. Ik kan je zeggen dat manlief het zwaar te verduren heeft op zijn tijd. Sorry schat!
Steeds meer is er het besef en begint de diagnose borstkanker steeds beetje bij beetje in te dalen. De tranen komen soms vanzelf ook op momenten dat het niet zo handig is. Als ik bijvoorbeeld boodschappen doe bij de AH. Het is dan weer even slikken, diep zuchten en doorgaan. Later, eenmaal thuis, laat ik ze dan de vrije loop als dat nog lukt. Ze mogen er zijn; dat weet ik.
Vooral de nachten zijn zwaar. Dan lig ik wakker en staar ik naar het plafond. In mijzelf zeg ik dan soms ‘ik heb borstkanker’ . Gewoon om het tot mij door te laten dringen. Het te beseffen dat het er echt is; kanker in mij! Ik weet het, het helpt niet om in slaap te komen echter waar ik ook ben momenteel het is altijd bij mij; mijn borstkanker! Als ik dan eenmaal weer slaap dan heb ik echt de gekste dromen. Verwerking noemen ze dat geloof ik.
De volgende dag sta ik onder de douche en bij het wassen van mijn borst, die trouwens nog steeds gevoelig is, bewijst de bloeduitstorting nogmaals dat het echt zo is en dat het echt niet een boze droom is waar ik in zit.
En ja ik weet het er zijn veel ergere verhalen. Mijn borstkanker is goed behandelbaar zover ze nu kunnen zeggen echter weet ik ook dat ik moet oppassen om niet in mijn valkuil te stappen en mijn eigen verhaal hierin bagatelliseer. Ik mag ook verdrietig zijn, ik mag ook bang zijn, ik mag ook onzeker zijn, ik mag ook angstig zijn
Ik heb geen keuze, mijn borstkanker is er en ik zal er mee moeten dealen. Dealen met de angst, dealen met het gevoel dat mijn lichaam mij weer in de steek gelaten heeft, dealen met het verdriet, dealen met het traject wat ik ga lopen. En toch blijf ik het vertrouwen erin hebben dat ik samen met mijn lieve mannen ook dit weer ga overwinnen. Hoe dan ook!
Reactie plaatsen
Reacties