Vandaag ging ik weer op pad samen met Evy om voor de 2ex te gaan hardlopen deze week. Ik wachtte eerst tot het droog was dus kon pas tegen elven weg. Of het daardoor kwam weet ik niet maar deze keer had ik echt gewoon geen zin om te gaan! Maar goed we deden het toch en we zouden een klein rondje, nou ja meer een heen en weertje, doen.
De eerste km ging ik als een speer maar eenmaal de bocht om na 1,5 km kreeg ik het zwaar. Anna, mijn innerlijke critici, vond het nodig om eens even goed zich er tegen aan te bemoeien. Ik riep nog een aantal keren “bedankt voor je advies je mag nu gaan!” maar ze was echt super eigenwijs vandaag.
Gelukkig was Evy daar tussendoor die trots riep “Ik ben fier op u!” Heerlijk zo’n aanmoediging. Echter als snel kwam Anna weer om de hoek kijken.
Ze bleef maar roepen “waar ben je nu mee bezig joh. Stop er gewoon mee het heeft echt geen zin!. Straks na je behandelingen kun je weer helemaal opnieuw beginnen! Gewoon stoppen en lopend verder.” En ja die kwam wel even binnen want ergens heeft ze mogelijk gelijk maar ik had mij voorgenomen gewoon door te gaan tot aan mijn operatie. Dan had ik die trainingen mooi nog te pakken en zodra ik dan weer kan en mag ga ik het weer rustig oppakken. Desnoods weer bij training starten van Evy maar dan heb ik wel het bijgehouden en mijn conditie op pijl gehouden.
Maar goed die Anna bleef maar roepen waarop ik op een gegeven moment pissig werd en zei dat ze op moest hoepelen en ik wel gehoord had wat ze zei maar dat ik toch mijn eigen voornnemen ging doen! Pff wie denkt ze wel niet dat ze is! Opgelucht met de tranen in mijn ogen haalde ik diep adem liep nog een paar meter en ging toen weer hardlopend op pad. Gewoon op weg, gewoon rennen totdat het niet meer kan…… en samen met Evy ben ik fier op mijzelf!
Reactie plaatsen
Reacties