Lokalisatie jodiumbron
Deze informatie komt uit de folder van Isala:
Ook als u voor de operatie chemotherapie of endocriene therapie krijgt, wordt er een jodiumbron in het tumorgebied geplaatst. De tumor kan door de behandeling namelijk zo slinken, dat deze daarna niet meer te voelen is of te zien is op de foto of scan. Een jodiumbron kan ook ingebracht worden in een okselklier. Dit wordt gedaan als er bij u kankercellen in de lymfklieren in de oksel zijn aangetoond.
(Dit is niet mijn foto echter op deze foto kun je het witte staafjes, de jodiumbron, goed zien)
Plaatsen van de jodiumbron
De jodiumbron krijgt u geplaatst op de afdeling Radiologie. Eerst bepalen wij met een echografie de plaats van de tumor in de borst (en/of oksel). Daarna brengt de radioloog de jodiumbron met een naald in. Dit doet de radioloog in het tumorgebied. Meestal doen wij dit zonder verdoving. Soms kiezen wij er samen voor om de huid eerst de verdoven. Krijgt u verdoving, dan voelt u het prikje van de verdoving.
Na het plaatsen van de jodiumbron, maken wij een mammografie van de borst. Dit doen wij om te controleren of de jodiumbron op de juiste plek zit. In totaal duurt de behandeling ongeveer 20 minuten.
Na het plaatsen van de bron
Na het plaatsen van de bron kunt u weer naar huis. Doe het de eerste dagen rustig aan: belast uw borst en arm niet te zwaar. Na de ingreep kunt u een bloeduitstorting krijgen op de plaats van de punctie. Als u pijn heeft mag u paracetamol gebruiken: maximaal 4x per dag 2 tabletten van 500 mg.
Er is een kleine kans dat er na de ingreep een infectie optreedt. Het is belangrijk dat u contact opneemt met de regieverpleegkundige als de plek van de punctie rood en gezwollen wordt of als u koorts krijgt.
“Het stelt niet zoveel voor hoor mevrouw”
Op tijd vertrokken manlief en ik vanmiddag richting Isala Zwolle voor de bronplaatsing. Licht nerveus was ik toch wel omdat je gewoon niet weet wat je moet verwachten en ik verschillende verhalen gelezen had. We mochten in dezelfde wachtkamer plaatsnemen als de eerste keer. Op 2 later 4 mensen na was de wachtkamer leeg. De wachtkamer zit helemaal aan het eind van de gang en is speciaal voor de mammapoli. Iets over drieën mocht ik naar binnen. Manlief wilde mee maar “nee, dat is niet de bedoeling meneer.” Oké dan maar weer alleen naar binnen.
Nadat ik mijn bovenlijf ontbloot had, mocht ik plaats nemen op de behandeltafel. Uiteraard de bekende vraag eerst “wat is uw geboortedatum?”. Deze klopte gelukkig en ik de radiologe vroeg me op mijn linkerzij te gaan liggen en mijn rechterarm langs mijn hoofd te doen. Over mijn linkerborst kreeg ik een handdoek. Ze deed wat gel op mijn rechterborst en ging op zoek. Kennelijk had ze het snel gevonden want ik mocht weer op mijn rug gaan liggen en ik kreeg de handdoek over mij heen. Nou ja zo’n beetje mijn rechter tepel floepte er nog bovenuit dus ik heb zelf het geheel maar even bedekt. Ligt toch wat fijner zo.
De radiologe loopt weg en zegt “Ik ga de arts halen die de plaatsing gaat doen en o ja er komt ook zo nog een nucleaire laborante dat is procedure omdat het jodiumbron een radioactieve bron is. Het bevat straling.” En weg is ze.
En daar lag ik dan weer alleen op een behandeltafel met ontbloot lijf en het bekende witte ziekenhuis handdoekje over mijn borsten.
Achter de deur, waar zij naar binnen ging, hoor ik geklets en gelach. Ik staar naar boven naar het plafond wat grauw en grijs is. Er komt ook een brommend geluid uit.
Het is eigenlijk een hele saaie kamer. Wat mij betreft hadden ze het plafond wel wat vrolijke tegels mogen geven. Ze doet dit vaker in ruimtes waar kinderen komen maar van mij hadden ze dat hier ook wel mogen doen. Na 5 hele lange minuten wachten komt de nucleaire laborante binnen. Ze stelt zichzelf voor, vraagt mijn geboortedatum en vraagt of ik weet wat er gaat gebeuren. Ik zeg dat ik het weet. Oké en dan zegt ze “het stelt niet zoveel voor hoor. Het is zo klaar.” Even later zegt deze dame hetzelfde nog een keer als ze hoort dat ik donderdag voor het senitnelnode onderzoek moet komen.
Mmmm ik denk dat kan wel zo zijn maar ik lig hier wel voor borstkanker en dat stelt wel heeeeel veeeeeel voor. En deze week is best spannend zo met dit onderzoek, het onderzoek van donderdag en de operatie vrijdag. Ik vind het eigenlijk wel heel wat voorstellen denk ik.
Niet veel later komt de radiologe binnen. Ze vertelt dat de arts er aan komt maar goed die kwam niet. Beide dames raken aan de klets met elkaar over de acties die er zijn in het ziekenhuis voor Serious Request. Ze hebben het over de kraampjes buiten bij de hoofdingang en de taarten die gebakken zijn. Ze hebben het over gierige artsen en verpleegsters en dat de kinderartsen vandaag verkleed waren. Zo op zijn tijd kijken ze naar mij en kletsen dan weer vrolijk verder.
En ik, ik lig daar op die behandeltafel met dat ontblote lijf met dat witte ziekenhuishanddoekje en denk bij mijzelf ‘dames dit hebben jullie niet geleerd op de opleiding. Praten over een patiënt heen. Dit is niet wat de docent bedoelde met de patiënt geruststellen, op zijn gemak laten voelen, de tijd overbruggen…’
Al met al duurde het lang voordat de arts er was. Deze stelde zich voor en zei ‘’he ik ken jou!” Eh ‘’ik u niet’’ zei ik terug. Verbaasd keek hij mij aan “Echt niet? Ik heb het idee dat ik u al een keer eerder gezien heb.” “sorry maar ik ken u echt niet” en ik dacht man schiet nou maar op.
Hij legde kort uit wat hij ging doen en toen mocht ik weer op mijn zij gaan liggen. Mijn huid werd gereinigd met koude alcohol en daarna zocht hij de juiste plek met het echo apparaat. Vervolgens zei hij dat hij ging prikken en voelde ik inderdaad een stevige prik. Vervolgens voel ik hoe de naald zijn weg zoekt in mijn borst naar de tumor. Geen aangenaam gevoel en weer “gaat het? Valt wel mee toch?” Adem in en adem uit dacht ik bij mijzelf en ik volgde mijn eigen aanwijzingen op. Weer wat gefroet nog wat harder geduw met de echo en ja hij zit op de juiste plek hoorde ik.
Pfff gelukkig dacht ik. Mijn borst wordt schoongemaakt en ik mag komen zitten. Vervolgens mag ik naar de naast gelegen ruimte voor een mammografie. Je weet wel dat onvrouwvriendelijke apparaat dat je borst plet tot een plat gewalste pizza.
Daar gaan we weer. Het bekende riedeltje; doe maar een stapje naar voren zo ja, schouder naar beneden laten hangen, en ja dan de oor daar tegen aan. Daar komt de plaat hoor, ik schroef hem nu aan, nog een beetje, lukt het nog. Zo en nu draai ik hem nog wat vaster. Gaat het nog? Ja zo is ie goed effe volhouden dan maak ik snel de foto”. Vervolgens doen we er nog 1 zijwaarts met wederom hetzelfde riedeltje. Het klinkt voor mij als het opdreunen van de tafels vroeger. Ach ja ze doen ook maar hun werk.
Nadat de foto klaar is krijg ik een pleister en mag ik mij aankleden voor vandaag is het klaar. De bronplaatsing zit er op. Opgelucht kleed ik mij aan en stilletjes lopen we door de gangen weer richting auto. Weer een stapje dichter bij de operatie....
Reactie plaatsen
Reacties
ach ik dacht dat ze juist in het ziekenhuis wat vriendelijker apparatuur hadden, , Sterkte met alles Danielle