Donderdag 19 december werd ik om 11:45 uur verwacht op de afdeling nucleaire geneeskunde voor het sentinel node onderzoek. Ik was best zenuwachtig hiervoor omdat ik verschillende verhalen erover gelezen had. En ik zat deze ochtend dan ook regelmatig op het toilet.
Keurig op tijd kwam ik aan bij het ziekenhuis en nadat ik een foto gemaakt had van het nummer waar ik stond, ging ik alvast opzoek naar gebouw W. Het gebouw waar ik mij morgenochtend moet melden. Je kan het maar vast weten. Ook deze had ik snel gevonden. Ik melde mijzelf aan bij de aanmeldzuil en liep de vertrouwde route V3. Zo kom je er nooit en zo ben je kind aan huis…….
Aangezien het nog een beetje vroeg was, besloot ik even beneden in de hal te wachtten. Het was een komen en gaan van mensen; een ieder met zijn/haar eigen verhaal. Ik denk dat je in een dag een boek vol kan schrijven van de mensen die hier komen en waarom ze hier komen. Sommige zullen een succes verhaal hebben en andere een verdrietig verhaal. Het kan er allemaal zijn op 1 dag in het zelfde ziekenhuis.
Als het half 12 is, besluit ik naar boven te lopen, de trap op. Het lijkt wel of deze zwaarder aanvoelt dan voorheen. Ik meld me daar vervolgens weer aan bij de aanmeldzuil en zie dan dat ik in wachtkamer 38 mag plaats nemen. Eerst even een toilet zoeken want ik heb geen idee hoe lang het onderzoek gaat duren. Daarna neem ik plaats in de wachtkamer. Het is een grote wachtkamer met verschillende hoeken. Her en der zitten mensen 2 aan 2. Ik neem plaats aan de tafel en pak mijn telefoon en ga doelloos zitten scrollen. Je moet toch wat…….. Misschien toch maar eens mijn e-reader meenemen of zo.
Keurig op tijd ben ik aan de beurt. Er zijn 2 nucleaire verpleegkundige in de ruimte. Een wat oudere dame en een jonger iemand. Ze zijn erg vriendelijk en houden zich alleen bezig met mij. Geen geklets over taarten en geld ophalen voor het goede doel. Ik voel me eigenlijk wel op mijn gemak. Ik mag voor de verandering mijn bovenkleding uitdoen en dan plaats nemen op een behandelstoel deze keer. Mmm bijzonder denk ik maar goed ik neem plaats noem mijn naam en geboortedatum en dan gaat de stoel in ligstand.
Ze legt uit dat ik drie prikken krijg; 1 in de tepel en twee in de borst. Ze check nog een keer de juiste plek en dan komt de eerste prik en vervolgens de tweede en de derde. Tussen elke prik door vraagt de jonge verpleegkundige of het nog gaat. Ik begrijp de vraag hoor maar goed ik kan toch moeilijk nee zeggen. Het moet nu eenmaal gebeuren en niet prikken is geen optie dus ik zeg elke keer “ja hoor het gaat!”
De prikken zijn venijnige waarbij ik de prik voel en daarna ook de vloeistof goed voel lopen in mijn borst. Niet prettig en voel me ook kort wat duizelig worden. ‘Ademen Daan’ ; denk ik dan, adem in en adem uit…..
Na 10 minuten is het klaar. Ik krijg een groot verbandje erop en mag me weer aankleden. Dit was stap 1. Nu kan de boel zich verspreiden en mag ik in de middag om 16.15 uur weer terug komen.
In de middag kan manlief gelukkig mee. Keurig op tijd zijn we weer op de parkeerplek en lopen zonder aanmelden deze keer (dat hoefde namelijk niet) naar dezelfde afdeling toe als vanochtend. Na een sanitaire stop nemen we weer plek aan de tafel. Keurig op tijd word ik opgehaald deze keer door een man. Die ben ik nog niet veel tegengekomen. We lopen naar de desbetreffende ruimte toe en hij vertelt mij wat de bedoeling is. Ook hier weer de naam en geboortedatum check. Hoe verassend is het dat ik deze keer mijn kleding aan mag houden? Dat had ik niet verwacht maar kennelijk gaan die stralingen dwars door alles heen. In de ruimte zie ik allemaal grote apparaten staan. Een half rond ding, o nee daar ga ik toch niet in denk ik dan. Ik ben lichtelijk claustrofobisch en als mijn hoofd niet vrij ligt dan ontstaat er totale paniek. Tevens zie ik twee andere grote gevaartes aan apparaten. Ik probeer rustig te blijven en ga liggen op het bed. Onder mijn knieën krijg ik een kussen. Moet kennelijk comfortabel liggen maar mijn rug trekt in een holling die alles behalve fijn is. Onder mijn hoofd een kussentje. Mijn rechterarm moet zijwaarts op een plank en mijn andere arm op mijn buik. Beide niet comfortabel. Mijn rechter schouder houdt niet van zijwaarts en links zweeft mijn arm zonder ondersteuning op mijn buik. Ik houd mij gulp vast zodat ik de arm niet wegglijdt. Vervolgens komt dat grote apparaat in beweging, een soort plaat en nee he die komt boven mijn hoofd. Ik krijg het spaans benauwd. Hij komt zo nog wat dichterbij hoor. En ja hoor daar is ie weer “gaat het nog? Je kunt me roepen he als het niet lukt!” Ik denk ja natuurlijk maar het moet gebeuren dus dan maar snel toch.
Gelukkig mag ik mijn hoofd draaien naar links en ik doe mijn ogen dicht. Om ze vervolgens daarna weer te openen. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Mijn oksels beginnen lichtelijk te klotsen en een straaltje zweet voel ik over mijn rug lopen. Ik roep mij zelf tot orde en sluit mijn ogen weer. Niet focussen op die plaat boven je neus denk aan iets leuks kom op jij kan dit. Ik zie een donkere lucht nee niet een donkere lucht denk aan zon zee strand blauwe luchten. En adem in en uit. Vijf tellen en vijf tellen uit. Het lukt niet ik kom niet tot rust en ik besluit te gaan tellen. 5 minuten moet ik dit volhouden en dan nog 1 minuut voor een foto of zo.
Ik ga tellen, 1 2 3 4 5 6 ………60. Shit ik ben de tel kwijt overnieuw. En weer begin ik bij 1 en uiteindelijk heb ik 5x tot 60 geteld maar hij komt niet!! Natuurlijk, dit had ik kunnen weten mijn 5 minuten gaan natuurlijk veel, heeel veel sneller voorbij dan zijn 5 minuten. En even voel ik weer paniek opkomen en denk ik zal ik roepen. Ik maan mijzelf tot rust en zeg kom op opnieuw tellen, 1 2 3 4 ……60 en dan hoor ik hem komen.
Poeh wat ben ik opgelucht het is klaar. Maar nee stom ik ben die ene minuut vergeten. En weer de bekende ‘gaat het nog’ vraag. En ja hoor ik roep uiteraard dat het nog gaat. Ik begin weer te tellen dit keer iets langzamer en dat werkt het is klaar. Ik denk man schiet op snel weg met dat apparaat boven mijn hoofd. Echt hoe blij kan je zijn maar goed het is nog niet klaar.
Hij zegt dat ik nu met mijn rechter hand mijn linker schouder mag vasthouden en mijn linkerhand mag weer op mijn buik. Daarna zegt hij ik ga nu de plaat draaien. Ik voel de paniek weer op komen en vraag hem “eh hoe draaien?” “Nou gewoon draaien” zegt hij. “Maar hoe gaat hij dan draaien?” vraag ik nogmaals. “Gewoon zijwaarts” zegt hij. Ik snap er niks van en voel wat spanning opkomen. Dan draait hij aan het apparaat en zie ik dat het geheel bestaat uit twee platen. Aan beide zijden van mij komt nu een plaat en mijn hoofd…… mijn hoofd ligt vrij. Heerlijk wat een verademing. Ondanks dat mijn schouder zeurt vind ik dit prima. Kom maar op denk ik dit hou ik wel 6 minuten of langer als het moet vol.
Ik voel de vrijheid van niks boven mijn hoofd en wat een verademing is dat zeg. Ik hoef niet te tellen deze keer en focus mij alleen op mijn ademhaling en dat lukt aardig. En dan is het klaar. Hij zegt dat hij voldoende in beeld heeft echt wat ben ik opgelucht en blij dat dit voorbij is. Deze kleine 20 minuten kostte mij beregen energie. Ik ben gesloopt als ik weer richting achtkamer loop. Nu op naar morgen naar mijn operatie; een volgende stap.
Reactie plaatsen
Reacties
Herl veel sterkte vandaag, Je bent een kanjer.
wat ben ik blij dat het plaatsen van het zaadje en ook het opsporen van de sentinelklier in de voormiddag voor mijn operatie waren, ik was zenuwachtig voor de operatie en had een xanax genomen dus was best ook wel rustig bij de twee onderzoeken.