Mijn borst besparende operatie

We melden ons bij de balie en mochten in de grote wachtruimte plaats nemen. Hier zaten al een aantal mensen te wachten. Allemaal kwamen zij voor een ingreep die dag waarbij de verwachting was dat ze dezelfde dag ook weer naar huis mochten. Wederom mensen met een verhaal; hun verhaal. Een voor een werden de mensen opgehaald door een verpleegkundige en kwamen ze wel of niet terug in de wachtruimte. Wij waren rond half 9 aan de beurt. In een klein kamertje deed de verpleegkundige, die mij die dag zou begeleiden, de intake. Na wat vragen vertelde ze mij wat er ging gebeuren en uiteindelijk kreeg ik twee paracetamol. Daarna kreeg ik mijn ziekenhuisarmband om en mochten we weer wachten in de wachtkamer.

Al vrij snel, rond kwart voor 9, werden we daar op gehaald. Althans ‘’we’’ dacht ik maar manlief mocht verder niet mee. Ik moest daar afscheid nemen, oeps die zag ik niet aankomen, slik,  maar goed wat moet dat moet. Na een kus en een sanitaire stop moest ik mij in een hokje uitkleden (onderbroek mocht aanblijven) en in een tas mijn kleding en spullen doen.

Ik mocht het prachtige blauwe operatie hemd aantrekken met knoopjes en daarna kwam ik een ruimte waar allerlei bedden stonden. In 1 van de bedden mocht ik plaats nemen. Ik moet je zeggen dat ik toen de spanning wel voelde stijgen. Het ging nu dus echt gebeuren!

Ik mocht een blauwe muts over mijn haren doen. En ik kreeg witten sokken aan. Zag er niet uit maar wel lekker warm want ik had het behoorlijk koud. Eenmaal in mijn bedje werd ik lekker toegestopt zodat mijn aderen warm bleven voor het prikken. Ik kreeg nog een harten kussen, mijn bh werd in een zakje gedaan en aan mijn bed gehangen. Daarna ging ik met bed en al op pad naar de holding; de voorbereidingsruimte voor de operatie.

In de holding gingen ze met mij aan de slag. Ik kreeg een saturatiemeter op mijn vinger en mijn hartslag en mijn bloeddruk werd gemeten. De laatste twee zorgde voor de nodige piepen op het apparaat. Want mijn hartslag was onder de 50 en dan begint dat apparaat een alarmsignaal af te geven en mijn bloeddruk was te hoog dus ook dat zorgde voor de nodige piepen. Ze legde uit waar het aan lag en vroeg of ik hiermee bekend was. Aangegeven dat ik hiermee bekend ben en mijn hartslag over het algemeen tussen de 40 en 45 zit.

Gelukkig paste ze het apparaat aan zodat die irritante piep er niet continue was. Helaas had de deur richting de operatiekamer kuren en ging die steeds irritant open en dicht. Ik moet je zeggen dat de nodige prikkels tot mij kwamen en ik daar best onrustig van werd.                                                                                                                                                                                                                                                                                

De volgende stap was het infuus aanleggen en dat lukte niet helemaal. De ader was niet te vinden zowel op de hand als aan de binnenkant van mijn arm niet. Dit betekende dat er met een echo geprikt moest worden. Er moest even gezocht worden naar degene die dat kon. Hij probeerde nog eigenwijs een ader te zoeken maar helaas. Dus met een echo apparaat werd er aan de binnenkant van mijn arm de naald geprikt voor het infuus. Geen prettig gevoel kan ik zeggen.

En toen was het wachten op het moment dat ik opgehaald zou worden om naar de operatiekamer te gaan. Ik lag daar in een grote ruimte met een deur die open en dicht. Dit zijn zulke eenzame momenten kan ik je zeggen. Je voelt je alleen en overgelaten aan het verplegend personeel. Je kan geen kant op dan alleen wachten in je bed totdat je opgehaald wordt.

Na ongeveer 5 minuten staat de chirurg voor mijn neus en komt nog even aftekenen met zo’n permanent marker. Eerst een dikke vette  pijl boven mijn borst. Vervolgens om mijn borst heen een streep en weg is ze weer.                                                                                                                                                                                      

En dan is het opeens tijd en komen ze mij halen. Weer andere mensen die mij ophalen en de anesthesie gaan doen. Bizar hoeveel mensen betrokken zijn bij zo’n operatie. Ik krijg weer de nodige vragen; ‘naam-geboortedatum ritueel’ terwijl we die kant oprollen. Een iemand vraagt nog of het hartenkussen emotionele waarde heeft voor mij maar gelukkig legt een ander het doel hiervan uit.                                                                                                                                                                                                                                                                                              

En dan draaien we voordat ik het door heb de operatiezaal binnen. Een grote kille licht groene ruimte vol met apparatuur en nog meer mensen. Drager is het eerste wat ik zie staan op 1 van de apparaten. Grappig ik kan de ruimte zo nog terug halen in mijn gedachten. Mijn bed wordt plat gelegd en daarna moet ik overstappen, nou ja meer schuiven, naar de operatieplank. Ja, een plank is het. Een hard ding smal en koud.

En dan weer dezelfde vragen; naam - geboortedatum - welke borst wat kom je doen hier. Echt die laatste vraag heb ik wel tig gehad deze ochtend. Ik begrijp het hoor maar goed op een gegeven ben je er wel even klaar mee en denk je kom op jullie kunnen toch lezen en die pijl dan zegt dat dan niet genoeg?

Vervolgens gaat de chirurg met een apparaatje luisteren of ze de jodiumbron en de poortwachtersklier kan vinden en ja hoor zegt ze gevonden en ze tekent weer wat af. Daarna vertelt ze in dokterstaal wat er gaat gebeuren en dan gaat het best snel.                                                                                                                                                                                                                         

Ik mag aan iets leuks denken, krijg een kapje over mijn neus en mond waardoor ik weer paniek op voel komen want dit wil ik niet. De anesthesist zegt diep in- en uit te ademen en dat het zuurstof is. Ik doe wat ze zegt en het valt inderdaad mee. Het is niet prettig maar ik heb niet het gevoel dat ik stik. Daarna krijg ik wat in mijn infuus ingespoten. Ik hou mijn ogen zo lang mogelijk open want denk als ik ze dicht doe dan denken ze dat ik slaap terwijl dat helemaal niet zo is en dan beginnen ze de operatie al zonder dat ik slaap. Ja, je kan je er maar druk over maken. Niks zo erg dan de controle kwijt zijn. En dan voel ik me raar worden in mijn hoofd, beetje eng want zo voelde het ongeveer toen ik mijn beroerte had maar lang kan ik daar niet over nadenken want weg ben ik.

“Mevrouw Slofstra bent u wakker u bent op de uitslaapkamer hallo?” He nee dat kan toch niet ik slaap net. Ze moeten mij nog opereren. Ze maken een foutje hoor! Dit klopt niet!

 Ik open mijn ogen, kijk wazig om mij heen. Ze benoemt dat de operatie voorbij is en dat ik rustig mag wakker worden hier. Ik val weer in slaap om even later weer mijn ogen op te doen en dan voel ik het opkomen. Eigenlijk wil ik het niet maar ik kan het niet tegen houden het komt gewoon omhoog. Mijn tranen, mijn verdriet, ik ben zo intens verdrietig en kan alleen maar huilen en op de bekende vraag “gaat het mevrouw Slofstra?” kan ik alleen maar sniffen en zeggen ik ben zo verdrietig. En zo val ik weer in slaap en word ik wakker en begin ik weer te huilen. Dit blijft zich herhalen en ze besluiten de afdeling te bellen.

De verpleegster komt mij halen en vraagt of ze mijn man moet bellen. “ja heel graag”, zegt ik en dan val ik weer in slaap. Voordat ik het weet zijn we op de afdeling waar ik gelukkig een eigen kamer heb en word ik weer wakker als Lo binnenkomt en huil ik weer. Uiteindelijk ben ik wat rustiger probeer ik wat te eten en te drinken maar val toch weer in slaap en vraag later weer warme thee. De rest van de middag val ik in slaap, ben ik wakker, voel ik mij erg duizelig, ga ik zelfstandig plassen en is het wachten totdat de chirurg langs komt zodat we naar huis kunnen. Daar wil ik eigenlijk zo snel heen beter dan hier.

Uiteindelijk tegen half 5 is de chirurg er dan eindelijk. In burgerkleding (zei ze zelf) ws al klaar voor de kerstborrel (dacht ik) of zo. Haar tekst: “operatie is verlopen volgens planning de patholoog zal dat moeten bevestigen. Over 2 weken zien wij elkaar weer. Is eerder de uitslag er en positief dan bel ik je anders bel ik je niet. Maar het wil niet zeggen dat de uitslag negatief is als ik niet bel dan kan het ook zijn dat de uitslag er niet is.” En daar moet je het dan mee doen zucht bel dan gewoon niet en zeg ik zie en spreek jullie over 2 weken en dan horen jullie de uitslag en eerder komt de uitslag ook niet in je dossier te staan. Dit is toch geen tekst!? Maar goed we moeten het ermee doen; het centrale thema WACHTEN kan weer beginnen!

Ik ben blij dat we naar huis mogen en met behulp van Lo kleed ik mij aan. Na de nodige instructies en brief van de verpleegkundige rijdt manlief mij in de rolstoel naar de ingang en haalt de auto.  Als deze voor de deur staat loop ik erheen en ben ik meer dan blij dat deze stap erop zit! Snel naar huis zodat ik daar de volgende dosis paracetamols in kan nemen. De borst is pijnlijk en gevoelig.

Eenmaal thuis, rond half 6,   ruim ik mijn spullen op en installeer ik mijzelf op de bank moe van de dag, duizelig van de narcose en leeg in het hoofd. In de avond bekijk ik mijn won en zie ik een flinke snee die gemaakt is, groter dan ik verwacht had. Mijn borst voelt doof en pijnlijk aan alles behalve prettig. Ik maak me klaar voor de nacht en ben benieuwd hoe die zal zijn.