Daar waar iedereen terugblikt op zijn/haar hoogtepunten van dit jaar ben ik alleen maar blij als over een paar uur dit jaar voorbij is! Waarom? Dat zal ik je vertellen:
Onze verhuizing van Vaassen naar Kampen (juni 2023) zou een laatste hoofdstuk afsluiten van een boek wat niet al te rooskleurig was. We zouden een nieuw boek starten en wat mij betreft zou dat een bestseller gaan worden! Of dat laatste gelukt is? Daar twijfel ik over; mogelijk is het een bestseller om te lezen omdat het einde een verassende wending krijgt. Echter voor mij is het een boek wat grotendeels op de brandstapel mag eindigen.
In juni 2023 verhuisde we dus naar Kampen. Na rumoerige jaren in Vaassen en het niet naar mijn zin hebben op mijn werk, maakte dat ik gesolliciteerd had en aangenomen was als manager Zorg op Urk. We hadden een mooi huis gevonden in Kampen en na wat klusweken verhuisde we deze kant op. Na enkele maanden gewoond te hebben in Kampen verloren we in augustus 2023 mijn schoonvader en ik stapte daarna figuurlijk in de boksring.
Ik ging het gevecht aan met mijn hersenletsel en wat later bleek ook mijn overgangsklachten. Ik ging keihard vechtend 2024 in en heb echt momenten in mijn leven gekend dat ik dacht laat maar zo hoeft het allemaal niet voor mij. Ik voelde me hondsberoerd, sliep slecht en was echt aan het overleven. Weet dat toen ik er midden in zat dit keihard ontkende en riep data het echt wel goed ging met mij en dat het na een paar daagjes rust wel weer goed kwam. In mei echter verloor ik dit gevecht en ging ik keihard onderuit. Ik moest mij ziek melden op mijn werk want het ging niet langer meer! Ik kon alleen maar huilen, boos, teleurgesteld en verdrietig zijn. Daar waar je dan denkt tot rust te komen was alles behalve dit wat er gebeurde. Mijn lichaam bleef een tijdje in standje overleven staan en was nog behoorlijk aan het vechten. Het duurde dan ook langere tijd voordat ik mijzelf toeliet om uit te rusten. Ja ik weet het dat klinkt raar jezelf toe laten om te rusten. Maar ik was niet anders gewend dan te vechten en vooral om NIET lief te zijn voor mijzelf. Ik kan je zeggen dat het nog steeds lastig is om ECHT lief te zijn voor mijzelf. Ik sta nu eenmaal graag klaar voor de ander, doe mijzelf graag beter voor dan dat het werkelijk gaat en lief zijn voor mijzelf staat niet op no1.
De zomervakantie was denk ik het hoogtepunt van dit jaar. Heerlijk samen met het gezin en aanhang twee weken lang in een prachtig huisje in de Valloire. Allen die mij lief zijn dicht om mij heen. Deze vakantie heb ik meer dan ooit genoten. Het was ook de eerste zomervakantie waar ik echt optimaal van genoot sinds mijn beroerte. Deze herinneringen zitten gekoesterd in mijn hard en hoofd en neemt niemand mij meer af.
Na de zomervakantie werkte ik er langzaam naar toe met Condite (het re-integratie bureau) om richting re-integratie te gaan op het werk. Ik bemerkte zelfs dat ik er op een gegeven moment weer wat zin in kreeg. Uiteraard wel met de nodige spanning hoor! Echter 13 november om 17:01 uur werd er roet in het eten gegooid. Het telefoontje van de huisarts dat er op mijn mammografie iets te zien was wat er niet hoorde. Vanaf die tijd staat ons leven in het teken van borstkanker. Sinds die tijd heb ik heel veel gelezen over dit onderwerp op internet. Alle boeken op mijn e-reader hierover gelezen. Alle onderzoeken die er zijn doorgespit. Alle podcast geluisterd en/of gekeken. Wederom ging mijn lijf in overlevingsstand. Lukte het niet goed om bij mijn emoties te komen. Was ik afgevlakt en beschermde ik mijzelf met een figuurlijke hoge muur om mij heen. Als een soort van robot doorliep ik het proces van de ene afspraak naar de andere afspraak. Hoorde ik aan wat ze te zeggen hadden en drong het allemaal niet echt tot mij door. Wederom had ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam verloren. Wederom liet mijn lichaam mij in de steek? Hoe kon ik ooit nog mijn eigen lichaam vertrouwen? Zal ik ooit, ooit nog bij een pijntje, een bobbeltje, een oneffenheid onbezorgd kunnen zijn? Zalig ik ooit nog zonder “zou het kanker zijn?” Door het leven kunnen gaan. Ik weet het niet de tijd zal het leren………. Morgen zijn we slechts 7 weken onderweg. Het voelt als een eeuwigheid. Wie had ooit gedacht dat wij 2024 zo zouden afsluiten. Dus ja je begrijpt mogelijk wel dat wat mij, wat ons, betreft 2024 snel voorbij mag zijn en dat we dit jaar graag snel afsluiten. Weg zijn al deze hoogtepunten niet echter willen we de meeste wel zo snel mogelijk achter ons laten. Dus wat mij betreft is 2024 geen bestseller, geen jaar waar ik met veel plezier op terug kijk. Het is niet het boek dat ik hoopte te gaan schrijven toen ik met ons gezin naar Kampen verhuisde. Wat 2025 ons gaat brengen? Dat weten we nu nog niet. We zullen het zien en we zullen er ook nu weer het beste van gaan maken. Want door mijn beroerte wist ik al dat niets zeker is in het leven echter heb ik nu voor de 2e maal mogen ervaren dat niets zeker is en dat het leven je van het ene op het andere moment een bijzondere wending kan geven. Dus ja wat ik probeer is te genieten en de lichtpuntjes te zoeken. En echt, dat lukt mij niet elke dag maar ook dat heb ik mogen leren dat dat oké is.
Hoe moeilijk 2025 mogelijk ook gaat zijn; ook dit jaar ga ik samen met mijn lieve man, kinderen en alle lieve mensen om mij heen op pad en zal ik pas volgend jaar rond dit tijdstip weten wat het mij gebracht heeft.......
Reactie plaatsen
Reacties