The day's after; kerst

De Kerstdagen waren gezellig maar wel vermoeiend. Het kostte me meer energie dan normaal. Mede waarschijnlijk ook door mijn slechte nachten waarin ik maar een paar uurtjes echt slaap. De rest lig ik te woelen van mijn rug naar mijn linker zij en weer terug. Dan doet alles zeer, heb ik het warm en dan weer koud. Echt om gek van te worden.                                                                                                                                                                                                                                Natuurlijk hadden we kunnen besluiten het rustig te houden met Kerst en geen visite te ontvangen maar dat wilden wij absoluut niet. Juist samen eten met allen die ons lief zijn, vonden wij belangrijk; ook juist nu. En wat was het gezellig! En ja dat ik dan moe ben dat wist ik van te voren.       

De dagen na Kerst hebben we het dan ook rustig gehouden. Geen afspraken, niks moet en alles mag om het maar zo te zeggen. Ondanks de slechte nachten ben ik wel op tijd wakker en start ik de dag rustig op. Dat betekent voor mij een latte macchiato in bed en mijn iPad waar ik dan over het algemeen You Tube filmpjes kijk van mensen die aan tekenen of schilderen zijn. Heerlijk ontspannen.                                                                                                                                                                                                                                            Het is nu een week geleden dat ik geopereerd ben, en ik heb best nog last moet ik zeggen. Alles is beurs en dik en als ik de paracetamol niet op tijd neem dan heb ik ook echt pijn. Het minste last heb ik als ik rustig zit. Lopen doe ik uiteraard maar is wel gevoelig. Vanaf morgen wil ik toch kijken of ik wat kan wandelen buiten want van de weegschaal word ik niet blij momenteel. Als ik niet beweeg dan vliegen de kilo’s eraan en ja natuurlijk ook omdat ik wat xtra’s eet en anders momenteel. Tevens ben ik een echte emotie eter en ik bemerk dat dat weer meer aanwezig is momenteel en lastiger onder controle te krijgen is. Lees ik ben minder streng voor mij zelf. Ook het vaste ritme in de dag is wat na de achtergrond geschoven wat niet gek is. We modderen de komende week nog wat aan en daarna ga ik wel weer op zoek naar het ritme wat ik had. We zijn dan een week verder en mogelijk voel ik me dan ook beter, slaap ik beter en heb ik minder last. We zullen het zien. Ik probeer vooral ook lief te zijn voor mijzelf en niet te streng.                                                                                                                                                                                                                                                                                          

Momenteel zitten we rondom mijn borstkanker weer in het bekende thema wachten. Donderdag 2 januari hebben we een afspraak bij de chirurg voor de controle en de uitslag van de tumor die weggehaald is en de klieren. Afhankelijk daarvan is het vervolgtraject helder. Aan de ene kant bemerk ik dat ik het heel spannend vindt en aan de andere kant is die spanning minder. En heb ik zoiets van doe maar alles qua behandeling want dan is het risico op terugkomen zo klein mogelijk. Maar goed ik weet dat het zo niet werkt. Ik merk wel dat het vertrouwen, dat alles weg is, er niet is. Want ja wie weet is er al 1 celletje ergens anders aan het ‘’zwemmen’’ in mijn lichaam en aan het kijken waar het nu zich kan nestelen. Sorry hoor voor mijn pessimistische kijk maar het lukt mij niet altijd om de lichtpuntjes te blijven zien.                                                                                                                                                                                                                                              

Ik heb echt het idee dat we de afgelopen weken in een soort van achtbaan gestapt zijn; noodgedwongen. En dan in zo’n achtbaan waarvan je echt niet weet wat er komen gaat, je op een gegeven moment niet meer weet of je recht of op je kop hangt, je langzaam omhoog getrokken wordt om vervolgens weer gelanceerd te worden, dan weer schuin hangt en ga zo maar door. Je emoties vliegen alle kanten op, je bent overgeleverd aan het ziekenhuis en WACHTEN is het centrale thema.

Wachten op de afspraak, wachten in de wachtkamer, wachten op de uitslag, wachten op een nieuwe datum, wachten op een telefoontje, wachten op je beurt, wachten op het wachten, wachten om het wachten. Ook nu zitten we in deze fase en proberen we van de komende dagen het beste te maken.