Na het telefoontje van de huisarts op woensdag 13 november om 17:01 uur is mijn hersenpan overuren aan het draaien geweest en nog steeds hoor. Ik heb die eerste periode alles gelezen wat ik maar lezen kon over borstkanker, BIRADS, graad 1 tm 6, diverse behandelingen, diverse blogs, platforms op social media en in mijn Kobo Reader heb ik elk boek gelezen wat er te lezen was over borstkanker. Waarom ik dit deed geen idee. Ik denk dat ik mijzelf wilde voorbereiden voor wat komen ging ondanks dat ik de eerste weken nog niets zeker wist. Echter zei alles in mij dat er wel degelijk wat aan de hand was. Echter hield ik dit laatste voor mijzelf. Ik wilde niet de wereld om mij heen ongerust maken. Door te lezen bereidde ik mij onbewust voor op wat er komen ging, leerde ik diverse medische termen die gebruikt worden in borstkankerland en begreep ik enigszins waar de arts, chirurg en/of regie verpleegkundige het over had als we in gesprek waren.
In de verhalen vond ik ook herkenning en erkenning. Dat wat ik voelde of dacht was nog niet zo gek. En de vele vragen die door mijn hoofd spookte waren eigenlijk gewoon heel normaal. Het verdoofde gevoel vond ik ook terug bij lotgenoten. Geen emotie voelen, niet daar kunnen/willen komen, het gevoel dat je overgelaten ben aan het ziekenhuis welke stappen er gezet worden, welke afspraken er komen, het nare gevoel van het lange wachten. En laten we niet vergeten die angst en de ‘’wat als…..scenario’s’’ en het vertrouwen in je lichaam wat compleet weg is. En dan zou je denken als je weet dat het borstkanker is, welke soort, wat de behandeling is en de uitslag na de operatie dat dan de angst en ‘’wat als ….. scenario’s’’ verdwenen zijn. Lieve mensen ik kan je zeggen dat dit niet weg is. Het is echt nog volop aanwezig. Want wie zegt mij dat die tumorcellen niet meer aanwezig zijn. Als ze in mijn poortwachtersklieren zaten dan kunnen ze nu toch al overal zijn?? En ja daar krijg ik bestraling en hormoontherapie voor maar goed ze kunnen toch al lang een basis gelegd hebben ergen in dat grote lichaam van mij en of al lekker aan het rondzwemmen zijn waar dan ook?? En ja dan denk je misschien dat risico loopt iedereen. Dat kan wel zo zijn maar ik heb nu borstkanker of om discussie te voorkomen ik ben nu in behandeling voor borstkanker en jij niet! Mogelijk lees ik te veel, denk ik te veel maar het helpt mij ook om ervaringen van anderen te horen en te lezen, mij voor te bereiden op wat nog komen gaat, mijn vragen te formuleren voor gespreken die komen en na te denken over wat ik wil. En ja soms word ik gek van al mijn gedachten, mijn scenario’s en probeer ik rust te zoeken in het schilderen, in het kijken van een serie op netflix om zo maar dat hoofd tot stop te zetten. Soms heeft dit effect en soms ook niet.
En ja dat dit alles invloed heeft op mijn hele zijn op dit moment dat begrijp ik heel goed. De slechte nachten zullen grotendeels ook daar wel door komen al lig ik in de nachten, wanneer ik plafonddienst heb, niet te piekeren of zo hierover, maar goed het zal een rol spelen. Het helpt om mijn gedachten op papier te zetten. Soms hier en soms in mijn journal of op mijn telefoon. In mijn telefoon stuur ik mijzelf regelmatig een whats app met een hersenspinsel of iets wat ik lees/hoor/zie. Soms om te gebruiken in een blog en soms ook gewoon ter bemoediging voor mijzelf. Ik schrijf dat dan ook weer over in mijn daily journal.
Duidelijk is mij wel geworden dat ik in overlevingsstand staat en het daardoor niet lukt om dicht bij mijn emoties te komen. Ik probeer echt heel lief te zijn voor mijzelf; maar dat is zo lastig. In het aard van het beestje zit zorgen voor de ander op nummer 1. In de praktijk betekent dit niet huilen/janken want man- en zoonlief hebben al genoeg ellende met mij meegemaakt. Maar goed vanochtend brak het dan toch los. Ik kon niet meer, had weer zo slecht geslapen en werd met een zeer lijf en hoofd wakker. Ik was compleet op en even waren daar de tranen en liet ik ze de vrije loop. Regelmatig kwamen ze deze dag terug maar durfde ik toch niet mij geheel hieraan over te geven. Ik voel de tijd en ruimte er niet voor ondanks dat ik weet dat huilen gezond is.
Mijn leven voelt momenteel als dansen op een danskoord. Alleen weet ik niet welke dans ik moet dansen om in evenwicht te blijven en daarnaast ben ik te bang om ervan af te vallen en doe ik dus maar wat. Want ja ja vallen wil ik nu niet nu nog niet. Ik moet namelijk nog even door.......
Reactie plaatsen
Reacties