Jankend liep ik mijn half uurtje vandaag op de loopband. Jankend omdat ik er zo klaar ben met het slechte slapen, jankend omdat ik zo klaar ben om mezelf zo rot te voelen, jankend omdat ik me soms zo vreselijk alleen voel in deze shit, jankend omdat ik ……….en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En ja ik hoor je denken hoezo alleen je hebt toch allemaal lieve mensen om je heen. Jaaaaa lieve mensen dat is zo. Ik heb een lieve man die elke stap zet mij, mijn lieve kinderen die mij op hun manier steunen, familie en lieve mensen op social media maar toch voel ik mij soms zo alleen in deze kankerstrijd. En dat maakte dat ik al jankend vandaag op de loopband stond. Oké de vermoeidheid zal ook echt wel meegespeeld hebben dat de waterlanders wat sneller kwamen vandaag.
Ik kan je wel zeggen dat dat janken het wandelen op de loopband niet makkelijker maakte maar we hebben doorgezet want opgeven is geen optie. En zo is het ook met deze borstkankerreis; opgeven is geen optie je gaat door en volgt de adviezen van het ziekenhuis op qua behandeling. Je gaat er immers vanuit dat zij het weten en ervoor geleerd hebben.
En zo lijkt “opgeven is geen optie” wel een centraal thema te worden in mijn leven. Wat zou ik dat graag willen ombuigen en weer blij, vrolijk en vol vertrouwen in het leven willen staan met het gevoel dat ik alles weer aankan. Maar he dat gevoel is er nu gewoon (even) niet en het lukt me ook niet om mijzelf op dit moment op te peppen. Tis me gewoon allemaal even te veel en het lieft zou ik de hele dag willen janken maar goed daar heeft zoonlief (is thuis vanwege zijn val gisteren op school op zijn knie) niet zo heel veel aan. Dus ik laad mijzelf weer op, houd mijzelf groot, veeg en zucht de tranen weg en ga over op de orde van de dag.
Reactie plaatsen
Reacties