Als je vanaf het parkeerterrein loopt naar de hoofdingang dan zie je het al liggen; het donkerrode gebouw. Met een lange gang is het verbonden aan het ziekenhuis. Keer op keer vroeg ik mij al af wat daar nu zou zitten en nu weet ik het. Het donkerrode gebouw met die lange gang, is gebouw R. Gebouw R, de R van Radiotherapie. Het gebouw waar de bestralingen voor kankerpatiënten plaats vinden. Het gebouw waar je liever niet komt of weer wel omdat het kankercellen beschadigd en/of dood. Tsja vul het zelf maar in.
De allereerste afspraak parkeerden we nog op de grote centrale parkeerplek. Na de aanmelding bij de bekende aanmeldzuil volgden we de bordjes naar gebouw R. VAnuit het ziekenhuis de klapdeur door, de trap naar beneden en toen door de lange rode gang totdat we bij afdeling Radiotherapie waren. Een gebouw met vooral veel, heel veel deuren en bij de centrale aanmeldbalie een grote wachtruimte. Wachtruimte 91.
Een wachtruimte waar het komen en gaan is van mensen die komen voor hun bestraling, een eerste afspraak met voorlichting en ct scan, een afspraak met de doktersassistent en of met de radiotherapeut. Het is een grote onpersoonlijke ruimte vind ik. Her en der liggen er stapels tijdschriften met oren, verkreukeld of losse blaadjes en helemaal achterin zag ik ook de bekende Jan van Haasteren puzzel liggen. De radiotherapeutische laboranten lopen en af en aan om ons op te halen en in de ruimte naast de ingang, waar denk ik afdeling administratie of zo zit, klinken regelmatig vrolijke geluiden en gelach. Eigenlijk het enige geluid in deze ruimte. Verder is het er stil en hangt er een bedrukte sfeer vind ik. Een andere sfeer dan in de andere wachtruimten waar ik in gezeten heb. De allereerste keer hebben we ons aangemeld bij de balie, bij de dame die er zat. Van haar kregen we wat instructies en een wit pasje. Het pasje wat toegang geeft tot de parkeerplek aan de andere kant van het ziekenhuis. Op deze parkeerplek mogen we tijdens de bestralingen gratis staan. Een fijne bijkomstigheid.
Mijn eerste bestraling was dus woensdag 22 januari 2024. Ik zag er niet echt tegenop echter eenmaal in de wachtruimte begonnen de zenuwen tijdens het wachten toch wel wat toe te nemen. Want wat als dat apparaat wat draait toch wel heel dicht boven mijn neus hangt? En wat als ik nu niet goed lig of per ongeluk beweeg tijdens de bestraling. En wat als…….. “mevrouw Slofstra?” ........meer tijd voor doem scenario’s had ik niet want ik werd al geroepen. Ik stond op, zei manlief gedag en liep met de desbetreffende radiotherapeutisch laborante mee. Ik kreeg een deur aangewezen waar ik naar binnen mocht. In deze ruimte, de omkleedruimte, mocht ik mij weer eens ontdoen van mijn bovenkleding. Ik mocht een sjaal om mij heen slaan om uiteindelijk samen met de radiotherapeutisch laborante te lopen naar het bestralingsapparaat. Het was een korte route dus we waren er al snel. In de ruimte stond een andere radiotherapeutisch laborante al te wachten op mij. Ze vertelde nog even kort wat er ging gebeuren en nadat ik mijn sjaal had opgehangen mocht ik plaats nemen op de tafel. Het is vergelijkbaar met wat je hieronder ziet.
Goed de billen tegen de onderste rand aan, de armen in de steunen en toen zei ze “ ik ga nu aan je zitten en je goed neerleggen. Het beste kun je niet meewerken en mij het werk laten doen.” Oké dacht ik dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Iemand die aan je gaat zitten om je in de juiste houding te leggen en dan vooral niet meewerken. Het hielp dus ook niet echt dat ze zei “zo we gaan nu naar links, eh weer ietsje terug en je bovenlijf doen we iets naar links”. Maar goed ik heb mijn best gedaan om niet mee te helpen en al snel lag ik volgens hun goed. Nog even een check op de tatoeage puntjes of het echt klopte en een check door de andere radiotherapeutische laborant of ik zeker weten goed lag.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik voor mijn gevoel heel scheef lag. Het was wel te doen de eerste keer echter de andere keren voelde het niet geheel comfortabel aan. Ik had het idee dat mijn bibs op het randje rechts lag en mijn bovenlijf in een kronkel naar links. Nou ja zij zullen het wel weten en het zal wel mijn gevoel geweest zijn.
Ze vertelde dat er eerst een foto gemaakt zou worden, de tafel nog wat zou bewegen en dat dan de bestraling zou starten als ik goed lag. Daarna zeiden ze dat ze mij konden zien via diverse camera’s en ook konden horen. Geruststellend om te horen al dacht ik wel bij mijzelf hoe moet ik dan seinen of roepen als ik stil moet liggen maar goed dat was voor latere zorg als het nodig zou zijn.
Uiteindelijk na de check dubbel check check verlieten ze de ruimte. En tsja daar lag ik dan weer, helemaal alleen op een plank met een groot apparaat om mij heen in mijn blote bovenlijf. Armen boven mijn hoofd in een oncomfortabele houding. Ik voelde even weer dat nare eenzame gevoel over mij heen en door mij heen komen en de tranen brandde achter mijn ogen (kan wel janken nu ik het schrijf). Dit wil ik niet, niet dit gevoel, niet nu! Maar het was er wel en het is zo lastig te omschrijven hoe het voelt...... Normaal zou ik het wegzuchten maar ja dat ging nu niet want ik moest stil liggen. Ik heb mijn ogen gesloten en probeerde aan leuke dingen te denken. Maar in deze houding, op deze plek was dat niet echt makkelijk. Ik merkte dat de foto gemaakt werd, het bed wat heen en weer bewoog en toen begon het apparaat te draaien en stond het stil. De bestraling startte maar man man wat een herrie kwam eruit dat ding! Dit heeft niemand mij vertelt! Het was een heel indringend geluid eigenlijk niet te doen maar ja ik had geen keuze. Ik had liefst mijn vingers in mijn oren gestopt maar goed dat ging niet want die armen moeten omhoog en vooral stil blijven liggen. Een aantal keren herhaalde dit proces zich en wat was ik de blij toen het voorbij was.
Opgelucht ging ik zitten, enigszins wat dizzy (heb ik vaker last van hoor). Het liefst was ik keihard weggerend maar goed....... Op de vraag of het meeviel gaf ik aan dat ik het geluid wel heel doordringend vond. Het kwam behoorlijk hard binnen. Ze keek me wat wazig aan en ik legde uit dat ik hersenletsel heb. Ze had dit dus niet gelezen en vroeg wel of ze dan misschien de radio wat harder aan kan doen. Eh nou nee liever niet. De andere twee keren heb ik mijn oordoppen in gedaan. Niet dat ik dan helemaal niks meer hoor maar de scherpte is er wel van af.
Nogmaals op dit geluid was ik helaas dus niet voorbereid. Niemand had dit vertelt en ik had het ook nergens gelezen dus het overviel mij ook echt de eerste keer dat ik daar lag. De andere twee keren was het te doen mede ook vanwege mijn doppen en het feit dat ik wist dat het eraan kwam. De ervaring van het alleen liggen in een ruimte blijf ik heftig vinden en elke keer voel ik daarbij veel emoties door mijn hele lichaam gaan. Ik blijf mijzelf vertellen dat het allemaal voor het goede doel is; het vernietigen/doden van de mogelijk nog aanwezige kankercellen.
Van de bestraling zelf voel en merk je niks. Ik vraag mijzelf zelfs af waar de straling nu uitkomt. Vergeet ik telkens te vragen hopelijk onthoud ik het voor maandag of dinsdag omdat te vragen. Na de bestraling nummer 1 in de avond ging ik wel het een en ander merken. Mijn borst en onder de oksel voelde branderig aan, ik had jeuk en steken. Daarnaast deden mijn ribben onder mijn borst pijn en trok dit na achter naar het rechter schouderblad en vervolgens naar de schouder en nek toe. Mogelijk toch omdat ik wat gespannen gelegen heb. Verder had ik meer vocht dan anders en voelde na bestraling 3 vooral ook mijn borst en onder mijn oksel zwaar en pijnlijk aan. Moe was ik ook maar goed dat heeft denk ik verschillende oorzaken bij mij. Slapen gaat niet geheel makkelijk. Na alle drie de behandelingen had ik deze bijwerkingen.
Na bestraling 3 had ik een afspraak met de doktersassistent. Even een check hoe het gaat en of ik bijwerkingen heb. Ik heb verteld waar ik last van heb en dat waren herkenbare verschijnselen. Ik heb zalf voor de jeuk/droge huid gekregen, zal voor het branderige gevoel en pleisters die ik kan plakken op de rand waar mijn bh zit. Erg prettige afspraak voelde mij gehoord en gezien en geholpen. Die pleister plakte ze alvast op en dat was echt een verlichting. Niet zo’n harde rand die drukt op de wond. Die pleister hadden ze mij al eerder mogen geven…….
Voor nu nog 2 bestralingen en een afspraak met de radiotherapeut te gaan. We kunnen de afspraken in het ziekenhuis gaan aftellen…….
Reactie plaatsen
Reacties
Goh wat ben ik blij dat je dit zo uitvoerig beschrijft. Dan kan ik ook oordopjes meenemen. Ik ben er heel bang voor omdat het bij mijn linkerborst is, vlakbij mijn hart, veel doemscenario’s dat ze mijn hart kunnen beschadigen.