En dan opeens zijn er voorlopig geen afspraken meer in het ziekenhuis, hoeven we niet meer te wachten op uitslagen, hoeven we niet meer naar het ziekenhuis te rijden, hoeven we ons niet meer aan te melden bij de aanmeldzuil in de hal, hoeven we niet meer te wachten in de wachtkamer, hoeven we niet meer onze bovenkleding uit te doen, hoeven we niet meer………nee we hoeven even niet meer. Oké nog wel die pil elke dag in nemen van de nabehandeling; de hormoontherapie. En over drie maanden hebben we weer wat afspraken telefonisch en fysiek en uiteraard de jaarlijkse controles. Maar nu hoeven we even niks. Zo bizar dit zo raar en onwerkelijk!
Ik zou blij moeten zijn, een feestje misschien moeten vieren maar ik voel geen feestvreugde, ik ben niet blij. Ik voel me kapot, moe, gesloopt alsof ik een hele zware griep te pakken heb. En ja ik heb er over gelezen en ben ervoor gewaarschuwd dat dit zou komen maar ik had het niet al zo snel verwacht; de man met de hamer, het zwarte gat.
En of het nou de naweeën van de bestralingen zijn, de vermoeidheid van de afgelopen maanden, het feit dat er kanker in mij zat, de onzekerheid of echt alles wel weg is, mijn hersenletsel, de bijwerkingen van de hormoontherapie…… tsja wie het weet mag het zeggen! Wat mij betreft doet het er niet toe het is er en ik liet het vandaag, zoveel als dit mij lukte, er zijn. Eerlijk gezegd lukte ook niet meer dan dat in de middag.
Het was na de lunch dan ook veel bankhangen en op Videoland een serie kijken. Gewoon ervoor zorgen dat mijn hoofd niet aan de haal ging met alles! Focus om te schilderen had ik niet, wel geprobeerd maar mijn tekening daardoor denk ik verknald. Maar goed daar kijken we morgen of zo wel weer naar. Na een poging hebben we het maar bij bankhangen gehouden en een serie kijken. Morgen een nieuwe kans en een nieuwe dag waarop ik me hopelijk wat beter voel. En zo niet dan hangen we gewoon nog een dagje op de bank!
Reactie plaatsen
Reacties
Neem nu je rust, laat het los je hebt alles gedaan, haal de moet er uit maar hou de moed er in