Het kompas van mijn leven

En nee het klopt er is niks te zien aan mij en ik kan je zeggen dat maakt het er niet makkelijker op. Ik heb een behoorlijke strijd geleverd met mijzelf de afgelopen jaren. Een strijd van zoeken naar de juiste balans/cadans, een strijd van het accepteren dat ik last heb van overprikkeling, een strijd van het accepteren dat mijn geheugen (kort termijn) niet meer is wat het was, een strijd met het accepteren dat het nooit meer zo zijn als voor 9 november 2020. Het kompas, die mij de juiste route zou moeten laten zien, was behoorlijk van slag toen.  

Uiteindelijk maakte ik een drastische keuze in 2022. Ik besloot het roer om te gooien en de overtocht aan te gaan. Ik stelde mijn kompas bij en ik dacht zo dat ik de juiste koers had gevonden. Ik kwam in rustig vaarwater terecht en met mijn boot ging ik voor de wind met een fijne vaart op pad. Echter wat ik niet aan zag komen, was de storm die voor mij lag. Eentje waar ik uiteindelijk dwars doorheen ging want dat kon ik toch wel?! Echter halverwege deze storm moest ik het opgeven. Ik raakte aan lager wal. Ik kon niet meer mijn hoofd en mijn lichaam waren op. Er zat niks anders op dan mijn bootje aan te leggen en in mijn veilige haven te schuilen en te wachten totdat ik weer op pad kon gaan.

Het duurde lang voordat mijn hoofd en lichaam tot rust kwamen, het duurde lang voor dat ik inzichten kreeg wat er speelde, het duurde lang om te beseffen dat ik na mijn beroerte iets essentieels had overgeslagen wat wel degelijk belangrijk is om verder op pad te kunnen gaan. Ik was vergeten om te rouwen over iets wat er niet meer was. Na mijn beroerte was ik gelijk in een soort van actie stand gegaan, therapieën gaan regelen en volgen en stil staan bij wat er gebeurd was en welke impact dit had op mij, dat sloeg ik voor het gemak even over. Ik zou ze weleens laten zien dat......Waarom?? Omdat dat in mij zat; het willen laten zien dat ik het allemaal wel kan.....

Mijn manier van overleven was doorgaan en vooral blijven proberen. Dit hield in dat ik compleet over mijn eigen grenzen heen ging. Hier ben ik uiteindelijk hard voor gestraft. Door wie? Door mijzelf!

De tijd in de veilige haven heeft mij heel veel energie gekost. Mijn lichaam bleef maar in overlevingsstand staan, bloeddruk bleef hoog, ik sliep slecht en ik kwam totaal niet tot rust. Waar moest ik beginnen, welke stappen moet ik zetten, echt alles is de revue gepasseerd in die periode. Overgeven aan het gevoel dat was wat ik moest doen en beetje bij beetje lukte mij dat. 

En net toen ik dacht dat ik wat begon op te krabbelen en mijn bootje weer wat ging oppoetsen en opruimen omdat ik voelde dat ergens de tijd er was om weer op pad te gaan werd ik keihard omver geblazen. De volgende storm raasde over mijn bootje heen. De koers die ik mocht gaan varen was borstkanker. Een reis die ik liever had overgeslagen echter wel doorlopen heb en nog steeds doorloop. Een reis waarbij ik echt maar dan ook echt geen kaart had die mij vertelde welke route te gaan. Mijn kompas was stuk! Het was een reis die mij bracht op bestemmingen waar ik liever nooit maar dan ook nooit had willen zijn. Een reis die mij leerde wat intens verdriet is. Een reis die mij leerde wat het gevoel van eenzaamheid en angst is. Een reis die mij leerde dat volhouden en doorgaan nodig was. Een reis die iets onwerkelijks vraagt van je als mens; namelijk om te vechten tegen datgene wat op je pad komt. Een reis om nooit meer te vergeten........

Echter ik kan je zeggen dat als je eenmaal op deze route terecht gekomen bent dan kun je niet omkeren, dan wil je niet stoppen of even aanleggen in de luwte om bij te komen. Deze reis gaat in volle kracht vooruit of je het wilt of niet; de koers is bepaald en mijn bootje ging vooruit of ik het nu wilde of niet. Soms flapperde de zeilen van mijn boot en was er even geen wind om door te varen en soms was er tijd om te bunkeren echter elke keer stak de wind weer op en ging ik weer op weg. Op weg naar de volgende boei, op weg naar een onbekende plek. 

Uiteindelijk was de eindhaven in zicht; even geen ziekenhuisbezoeken meer alleen nog anti hormoontherapie voor de komende 5 jaar. Ik besloot dat het tijd was om een plekje in de luwte te zoeken. Een plekje waar ik rustig in mijn bootje kon nadenken over de afgelopen periode. Een plekje waar ik tijd krijg om alles te verwerken, een plekje waar ik mag schreeuwen en huilen, een plekje waar ik blij mag zijn, een plekje waar ik op zoek mag gaan naar wie ik nu ben en wat ik nu wil. Een plekje om stil te zijn en te luisteren naar  Zijn stem. Ik zie het plekje al helemaal voor me. Omgeven met riet, uitkijkend op het water, de eendjes druk spartelend om de boot heen en de vogeltjes die vrolijk fluiten. De zon die op komt en de zon die ondergaat; de dagen die zich aan elkaar rijgen van rust, regelmaat en reinheid. 

Ik hoop zo dat ik mijzelf dit plekje gun. En dat ik daar de rust mag vinden en mijzelf gun. En wie weet komt er dan een dag dat ik mijn kompas en kaart er weer bij pak. Dat ik zin heb om mijn nieuwe route te bepalen. En wie weet vind ik van daaruit weer de kracht en moed om met mijn bootje en Hem op pad te gaan. Op weg naar een hoopvolle toekomst.