Ik dacht vanochtend waarom niet we gaan het gewoon proberen. Ehm wat denk je nou buiten hardlopen en dan gelijk maar eens kijken of die 5km lukt. Hoezo gelijk 5 km? Ja ja ik hoor je het denken. Nou kijk dat zit zo. Vorig jaar heb ik mij ingeschreven voor de 5 km Bruggenloop in Kampen. Dit was voordat ik de diagnose borstkanker kreeg en tsja die Bruggenloop is dus al zaterdag over een week, 5 april dus.
In eerste instantie dacht ik pech, die laat ik voorbij gaan maar het kriebelt toch wel dus ik dacht gewoon eens te kijken wat er lukt. Met deze instelling ging ik dus vanochtend in onze "achtertuin" op pad. Gelukkig waren mijn oortjes nog vol en eenmaal op de plek van de bestemming, zette ik mijn playlist (christelijke hardloopmuziek) op en ging ik van start. Nog steeds met de instelling even kijken wat er lukt...
Het was prachtig weer en op een fietser en twee fotografen na kwam ik niemand tegen en genoot ik van het feit dat ik onderweg was. De eerste km ging dan ook echt lekker met een record snelheid liep ik deze! Wauw dacht ik dit gaat goed! Vrolijk rende ik verder en na 2,5 km was ik bij het keerpunt en besloot ik even een break te nemen. Want wat was het mooi hier! De zon die schitterende in het Zwarte Meer was echt zo mooooooi! Ik kreeg de neiging om mijzelf neer te planten op een steen maar heb het niet gedaan. Ik haalde een paar keer diep adem en GENOOT! Ik maakte diverse foto's en besloot uiteindelijk na, wat beleek achteraf, een veelste lange pauze weer op pad te gaan.
Jep een veelste lange pauze. Dat vonden de benen niet fijn. Het was lastig weer op gang te komen dus het waren zware 2,5 km terug. Zwaar in fysieke zin maar ook vooral mentaal zwaar! Alles kwam zo'n beetje voorbij in die 2,5 km. Echt bizar hoe dat toch telkens werkt bij mij! Ik voelde mij blij omdat ik er nog ben en hier aan het hardlopen was. Ik genoot van de mooie omgeving, ik had tranen in mijn ogen van verdriet en pijn, ik was boos en vroeg mij af waarom ik? etc. etc.
Tsja en weet je wat nou zo naar is; niks van dat alles kwam echt goed los maar was wel aanwezig. Ik droeg dus een lood zware rugzak met mij mee. Even dacht ik ermee te stoppen en de handdoek in de ring te gooien. Wat had dit nog voor een zin?! Die 5 km gaat mij nooit lukken volgende week?! Mijn tempo is veelste laag; ze lachen me uit! Ben ik dan wel op tijd binnen!? Waarom besloot ik vanochtend buiten te gaan hardlopen?! Echt hoor het schoot allemaal door mij heen! Kortom Annie was volop aanwezig (note: Annie noem ik dat ene stemmetje in mijn hoofd) en het duurde even voordat ik dat besefte.
Ik wist dat ik twee dingen kon doen nu en dan was opgeven of op zoek gaan naar. Ik besloot het laatste te doen en graafde diep van binnen en je raad het al ik vond HAAR weer terug, die powergirl en dacht ja doei "Kom op Daan wij gaan ervoor!" Jij kan dit! Jij bent ook het gevecht aangegaan met jouw borstkanker en eerder met je beroerte dan moet je dit ook echt wel kunnen! En dan doe je er maar lang over! Wat maakt dat uit!
Ik raapte mijzelf dus weer bij elkaar en ging op pad. Op pad naar de 5km eindstreep die langzaam steeds dichterbij kwam! En ja ik heb het gehaald vandaag! Een top tijd nee helemaal niet. Baal ik daarvan ja en nee. Ja, omdat ik graag gezien had dat ik wat sneller was en nee omdat ik ook echt wel TROTS ben op mijzelf dat ik dit maar mooi gedaan heb!
Mijn les van vandaag; ik heb zowel fysiek als mentaal nog heel wat stappen te maken echter is het wat mij betreft net als oefenen voor de 5 km; stapje voor stapje, kilometer voor kilometer, soms even vooruit en soms ook even stilstaan of een stapje achteruit. Het is langzaam opbouwen en tussen de trainingsdagen ook rust nemen. Ik weet dat ik links of rechts om er komen ga ondanks dat de weg die ik moet gaan niet makkelijk is! Dus op naar de volgende keer!
Reactie plaatsen
Reacties