Bruggenloop Kampen; 5 km

Zaterdag 5 april was het zover de Bruggenloop in Kampen. In oktober had ik mijzelf al opgegeven voor de 5 km. Genoeg tijd om dat te halen dacht ik toen. Wat ik toen niet wist, was dat ik een maand later de diagnose borstkanker zou krijgen. Dit betekende dat ik kon blijven trainen tot aan mijn operatie in december. Daarna hield echt even op en uiteindelijk pakte ik het pas half februari voorzichtig weer op. Niet buiten maar op de loopband. En ik had al snel door dat mijn conditie niet meer was wat het was.

Vorige week ging ik voor het eerst naar buiten om te kijken of een 5km hardlopen realistisch was. En dit lukte; ook nog binnen de gestelde tijd van 50 minuten. Vol vertrouwen ging ik dan gisteren ook op weg met de instelling dat ik wel zou zien wat het zou worden. Ik hield met alle scenario's rekening.

Nu kan ik je vertellen dat ik het behoorlijk spannend vond allemaal. Sowieso omdat dit mijn eerste event was en ik niet wist hoe ik zou reageren op de drukte; de visuele en auditieve prikkels. Daarnaast wist ik niet waar mijn tijdvak was en hoe alles in zijn werk zou gaan. Maar goed met de mentaliteit "ik ga dit gewoon doen en we zien wel" ging ik dus wat gespannen op pad.

Op het plein overweldigde mij in eerste instantie de drukte. Ik haalde even een paar keer diep adem en na een sanitaire stop besloot ik mijn tijdvak op te zoeken. Dit was de laatste en hier was het wat rustiger. Ik deed wat stretch en warming up oefeningen en leek zo op een doorgewinterde hardloper; althans dat dacht ik. Geen idee of het er profi uitzag:). Voordat ik het wist was het zover en klonk het start schot.

De menigte voor mij kwam langzaam aan in beweging en ik besloot te lopen tot de echte startstreep en van daar ging ik van start. Telefoon aan met Evy in mijn oren. Muziek had ik al opgezet en mijn horloge aan en zoef ik ging van start. Ondanks dat ik mij voorgenomen had rustig aan te beginnen, vloog ik als speedy consales de straat over en al snel zat mijn ademhaling lekker hoor. Nou ja niet lekker dus. Achteraf bleek dat ik de snelste km ooit gelopen had!

Ik kan je zeggen dat het gewoon lastig is om in te houden als er iemand sneller voor je loopt. Je bent dan toch geneigd om mee te lopen dus tsja of dan helemaal achteraan lopen zo slim is ik weet het niet. Mogelijk heeft het voordelen om toch in het midden te lopen? Geen idee wie het weet mag het zeggen.

Na de eerste km besloot ik even een stukje te wandelen om op adem te komen en te kijken of ik deze weer in het gareel kon krijgen. Ook mijn rib vond het niet fijn en liet dat op zijn tijd even weten. Inmiddels liep ik als laatste, de 2 dames achter mij hadden mij ingehaald, maar dat maakte mij echt niet uit. Ik vond het eigenlijk wel prettig dat er niemand achter mij liep. Ik had alleen de EHBO op de fiets achter mij aan maar goed die moesten maar het tempo aanpassen.

De route liep langs de IJssel, door het centrum, onder de Nieuwe poort door en dan vervolgens door de Bovenkerk heen. Ik dacht hier gefilmd te hebben maar bleek dat ik achteraf een charmante foto van mijn onderkin had gemaakt. En nee die krijgen jullie niet te zien!

Uit de kerk vervolgde de route zich om uiteindelijk in het stadspark weer uit te komen. Het lukte mij niet echt meer om die ademhaling goed te krijgen en ik wisselde de km af met hardlopen en wandelen. Het was niet anders. De aanmoedigingen vanaf de kant vlogen om mijn oren en regelmatig riep iemand "Kom op Danielle jij kan dit!". Jep mijn naam stond op mijn buik en zo werden de aanmoedigingen persoonlijk. Super ook al die aanmoedigingen die ik heb gekregen op de social media. Echt zo lief en regelmatig heb ik daaraan gedacht tijdens mijn run vandaag. Het bezorgde dan een smile op mijn gezicht!

Op 1 punt was de route onduidelijk en de 3 dames die voor mij liepen namen uiteindelijk een andere route dan de bedoeling was. Toen ik de EHBO'ers vroeg waar ik heen moest zeiden ze om het hek heen echter dan nam ik een bepaalde lus niet. Dus ik keek ze vragend aan en ze zeiden voeg daar maar in.

Uiteindelijk heb ik even gewacht en ben ik ingevoegd wat dus inhoudt dat ik een kleine lus niet gelopen heb; ongeveer 300m denk ik. De route ging verder door het park en door de Broederpoort heen. We liepen door een steegje met kleine keitjes en kwamen uiteindelijk weer uit in de Oudestraat; het centrum.

Het publiek bleef aanmoedigen en onderweg stond er een dweilorkest of dj. Kortom top georganiseerd! Toen de finish in zicht kwam, haalde ik nog de laatste energie naar boven en was ik blij dat ik er was. Ondanks dat ik blij was dat ik er was, voelde ik niet de vreugde en triomf die ik verwacht had. Misschien toch omdat ik niet de gehele route gehad had. Geen idee. Manlief had mij, bleek later, stiekem gevolgd en wat charmante foto's en video's gemaakt. Die hou ik lekker voor mijzelf hoor als jullie het niet erg vinden.

Terugkijkend op dit evenement ik heb geen idee of ik volgend jaar weer mee doe. Tegen de tijd dat we ons kunnen inschrijven kijk ik wel hoe de vlag erbij hang. Ik moet je zeggen dat eenmaal thuis de prikkel ontlading op gang kwam en ik echt overprikkelt was en bleef tot een uur of 1 vannacht. Maar goed die had ik ingecalculeerd en vandaag doen we het dan ook lekker rustig aan. Manlief heeft brandweer dienst vanaf vanochtend 7 uur tot maandagochtend 7 uur dus komt helemaal goed!

Ondanks de prikkels vond ik het evenement wel wat hebben. De mensen die je aanmoedigen, de route zo door je eigen woonplaats heen en het feit dat ik met mijn doorzettingsvermogen ergens kom. Het feit dat vele trots op mijn zijn doet mij goed maar het allermooiste is dat IK TROTS OP MIJZELF BEN en ik kan je zeggen dat ik dat lang niet geweest ben. Het is fijn om weer eens iets te kunnen. Yes ik heb de Bruggenloop gedaan; nummer 1501 IK heb dit maar mooi voor elkaar gekregen! Powervrouw; you fight with cancer and you did also fight with this run! But you did it!